Babcia z troską popatrzyła
na Leśną Wróżkę.
Pognieciona sukienka, zakurzone buciki,
złote włosy w nieładzie, podkrążone oczy,
na policzkach ślady łez ...

- Co się dzieje Szeptuszko? -
zapytała z czułością.
- Babciu - Wróżka pociągnęła nosem
i odwróciła wzrok - to wszystko nie
potoczyło się tak, jak chciałam ...
- Przecież znasz legendę o nektarze
z leśnych dzwonków. Wiesz, że nie
zawsze udaje się zmienić przeznaczenie ...
- Wiem ... myślałam, że mogę zaufać
mojemu sercu. Nigdy mnie nie oszukało ...
- Kochasz go przecież, zawsze kochałaś ...

- Kocham, ale ... Babciu, ja już nie mam siły,
ciągle jestem sama. On gdzieś
wyjeżdża, z kimś się spotyka, a ja tylko
gotuję, piorę, sprzątam, robię przetwory
na zimę, przyrządzam magiczne nalewki,
nawet nie mam do kogo się odezwać ...
Wieczorem, ledwo pocałuje mnie
w policzek i zaraz zasypia, mówi, że jest
zmęczony ...

Babcia wzięła do ręki szczotkę i zaczęła
pasmo po pasmie rozczesywać splątane
włosy Szeptuszki.
- Babuniu - głos Wróżki stał się jeszcze
cichszy - wczoraj mi powiedział, że
w jego życiu pojawiła się inna kobieta ...

W łagodnych dotąd oczach Babci
zamigotały iskry.
- Masz jeszcze tę nalewkę z wiosennych
kaczeńców?
- Mam ... ale przecież ... ta nalewka ...
- Zaufaj mi, dodaj do niej kilka
kropel porannej rosy i niech wypije
do dna. Pamiętaj, musi wypić do
ostatniej kropli ...

A tą kobietą zajmiemy się później ...