- Ciii... - szepnął Michael
i ostrzegawczo zatrzepotał skrzydłami, a Serafin aż na chwilę wstrzymał oddech. Obaj szybko skryli się za chropowatym pniem starej jabłoni, która wypuściła już pierwsze białoróżowe pąki obiecujące obfite zbiory jesienią.

Drzwi białego domu z czerwonym dachem zaskrzypiały. Wyszła z niego dziewczyna w kolorowej sukience. Długie rozpuszczone włosy w kolorze świeżych kasztanów swobodnie powiewały na wietrze, a słońce wydobywało z nich złociste refleksy.

- Spójrz na jej oczy, Michaelu - szepnął Serafin. - Są takie dobre i ciepłe. Wiesz, że oczy kobiet o piwnych oczach są bardziej podatne na wzruszenia, niż oczy w innym kolorze?

- Skąd wiesz?

Serafin uśmiechnął się tajemniczo.
- Obserwuję ją od dawna. Często przesiaduje w tym ogrodzie. To jej ostoja. Stąd czerpie dobrą energię, którą przekazuje ludziom, których kocha. Chciałaby uszczęśliwić cały świat...

Dziewczyna niespiesznie podeszła do drewnianej ławeczki niosąc pudełko ptasiego mleczka i kilka zeszytów. Nie zauważyła nawet, że z jednego z nich wypadła mała żółta karteczka, a psotny wiatr poniósł ją wprost pod nogi Michaela. Wahał się tylko przez chwilę...

Karteczka pokryta była równym pochyłym pismem. "Pamiętaj, nikomu bardziej niż mi nie zależy na tym, byś w końcu był szczęśliwy..."

Zdawało się, że czas na chwilę zatrzymał się w miejscu.

- Serafinie... z tymi piwnymi oczami to prawda?

- Nie powiem... - uśmiechnął się tajemniczo Serafin, a po chwili dodał - Przyprowadzę Cię tu kiedyś, gdy tam obok domu zakwitnie pnąca róża. Zobaczysz, z jaką czułością dotyka jej płatków...

- A co zrobimy z wiadomością z żółtej karteczki?

- Zaniesiemy ją do kogoś, kto na nią czeka...