Dzisiaj musiałem zawieźć swego szefa

Wprost do siedziby gestapo na Szucha,

Miał tam spotkanie z ważną personą,

Po czym zawsze był w złym stanie ducha.



Bywało, że miałem wręcz ochotę

Walnąć go w pysk, ot tak, po ludzku,

Ale przypominałem sobie o konsekwencjach

I tylko burczałem po cichutku.



Dyżury miałem we wtorki i czwartki,

W godzinach siódma – piętnasta,

W zamian otrzymywałem darmowe kartki,

Na zakup żywności (aczkolwiek na ćwiartki).



Aha, no i jeszcze trochę bilonu,

Tak, żeby starczyło mi do pierwszego,

Zakupy robiłem na Kercelaku,

Do domu przynosząc zakupione warzywa.



I, raz do roku, olbrzymia radość,

Podwyżka w czerwcu plus bon żywnościowy,

Żyć nie umierać – o... jedną markę,

(Bo tak się nazywa pieniądz obiegowy).



Ech, jak mnie ręka nieraz świerzbiała,

By dać mu w mordę i skopać nabiał,

Lecz pozbawiłbym się możliwości zapłaty,

A w inny sposób nie umiem zarabiać.



Musiałem zacisnąć zęby, nie widząc

Żadnego wyjścia z tej kwadratury koła,

Musiałem nadal szoferzyć, nie wiedząc,

Kiedy się skończy ta męka zgoła.