Męska pomoc w kuchni jest bardzo przydatna - bez dwóch zdań :) Ja bardzo lubię, kiedy mąż się angażuje kulinarnie, bo jest w tym dobry... jego rosół - palce lizać! :)
Miło, że i dziś do mnie zawitałeś, Staszku :)
Dziękuję ślicznie i pozdrawiam :) B.G.

Broniu,
ja się przydaję do obierania ziemniaków i cebuli, i do ich starcia na placki ziemniaczane, przy ucieraniu chrzanu, zarabianiu mąki, czyli czynności wymagających użycia siły. Chociaż kuchnia jest duża, to żona woli być sama, bo nie lubi żadnych uwag, do czego czasem mam skłonności, ponieważ nie boję się eksperymentować. Od wielkiego dzwonu udaje mi się ją do czegoś przekonać. Ale nie przeczę, że do kuchni się palę. Dziękuję za refleksję na temat jednego z aspektów życia małżeńskiego i bardzo serdecznie pozdrawiam.

Myślę, że swoim wierszem możesz motywować do refleksji, o których wspominasz. Chcę tylko powiedzieć, że mój komentarz wcale temu nie zaprzecza. Ja tylko zauważam zaistniałą sytuację, w której podmiot liryczny jest zaskoczony zamianą ról, na co wskazuje drugi wers. Ma jednak dystans do siebie i okoliczności, ponieważ podejmuje wyzwanie i przyjmuje nową rolę. Pojawienie się poczucia humoru i groteski wyczuwam, gdyż ostatecznie nie jest do końca pewne, czy bohaterka faktycznie wzięła się za pisanie, czy to był tylko taki wybieg, na co może wskazywać klimat, w którym utrzymany jest utwór.

Ale się zrobilo zamieszanie w moim komentarzu. Oto jego prawidlowa treść:
Agnieszko,
Nie zawsze nasze zainteresowania i poświęcany im czas, są aprobowane przez współmałżonka, gdy nie jest to źródło dochodu i utrzymania. To dosyć powszeche zjawisko, zwykle u męskiej strony życia, traktujacej swoje hobby, czy jak to tam nazywając, jako świętość, nienaruszalną sferę, wyłączne i niepodważalne prawo. Nic błędniejszego. Tolerancja dla zainteresowań kończy się w momencie, gdy są realizowane kosztem cennego czasu drugiej strony. A czyż nie jest teoretycznie możliwe, że piszący, po prostu zaniedbują współmałżonka, pozbawiają go swoich myśli, emocji, uczuć, wypelniając czas pisaniem, zamiast poświęcic go bliskim. Mam cichą nadzieję, że tym wierszykiem, zacheciłem czytelnika do refleksji, czy pisanie nie jest "okradaniem" bliskich z ich , również cennego czasu. Serdecznie pozdrawiam i przepraszam za roztargnienie.

Agnieszko,
Nie zawsze nasze zainteresowania i poświęcany im czas, są aprobowane przez współmałżonka, gdy nie jest to źródło dochodu i utrzymania. To dosyć powszeche zjawisko, zwykle u męskiej strony życia, traktujacej swoje hobby, czy jak to tam nazywając, jako świętość, nienaruszalną sferę, wyłączne i niepodważalne prawo. Nic błędniejszego. Tolerancja dla zainteresowań kończy się w momencie, gdy są realizowane kosztem cennego czasu drugiej strony. A czyż nie jest teoretycznie możliwe, że piszący, po prostu zaniedbują współmałżonka, pozbawiają go swoich myśli, emocji, uczuć, wypelniając czas pisaniem, zamiast poświęcic go bliskim. Mam cichą nadzieję, że tym wierszykiem, zacheciłem czytelnika do refleksji, czy pisanie nie jest "okradaniem" bliskich z ich , również cennego czasu. Agnieszko,
Nie zawsze nasze zainteresowania i poświęcany im czas, są aprobowane przez współmałżonka, gdy nie jest to źródło dochodu i utrzymania. To dosyć powszeche zjawisko, zwykle u męskiej strony życia, traktujacej swoje hobby, czy jak to tam nazywając, jako świętość, nienaruszalną sferę, wyłączne i niepodważalne prawo. Nic błędniejszego. Tolerancja dla zainteresowań kończy się w momencie, gdy są realizowane kosztem cennego czasu drugiej strony. A czyż nie jest teoretycznie możliwe, że piszący, po prostu zaniedbują współmałżonka, pozbawiają go swoich myśli, emocji, uczuć, wypelniając czas pisaniem, zamiast poświęcić go bliskim.
Sedecznie pozdrawiam.

Pewnie ciekawi jaki był rezultat? Z mojej strony dało się to zjeść, a żona? Jak zwykle wolała poczytać książkę, a chęć pisania była tylko wymówką. Bardzo serdecznie pozdrawiam.