Twoje Wiersze - pamięć kolorów

pamięć kolorów

nieregularny

2025-12-02 17:23

spływa po mnie atłas w kolorze śliwkowym
stopy moje pieści miękkość aksamitu
dekolt przyodziewa brylancik fiołkowy
wydobywa z oczu głębię malachitu

cień do powiek błyszczy w brzoskwiniowym świetle
lakier do paznokci pasuje do wina
ogrzewam ramiona w długich włosów cieple
stoję tutaj sama bo ciebie wciąż nie ma

na myśli me chłodne intuicja spływa
także wystrojona w liliową sukienkę
mówi, że co wieczór nad rzeką ktoś bywa
w koszuli chabrowej trzyma fiołki w ręce

piękna kompozycja fioletów odcieni
przy granacie nieba w blasku gwiazd się mieni...

przybiegłam nad rzekę z nierównym oddechem
gotowa zapoznać mnie i ciebie z grzechem
błądzę...
szukam wskazówek na niebie

na próżno...
nie znajdę...
nie ma tu już ciebie...

autor

Magdalia

przejdź do strony autora

Ocena wiersza

Wiersz został oceniony

4 razy

Oceny tego wiersza są jeszcze niewidoczne, będą dostępne dopiero po otrzymaniu 5-ciu ocen.

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

sisy89

kwadrans temu

Piękny wiersz, bardzo mnie poruszył.
Pozdrawiam serdecznie.

ajw

kwadrans temu

Bardzo wzruszający, tętniący kolorami, sensualny poemat o pragnieniu, o oczekiwaniu i o złudzeniu, które rozpływa się w rzeczywistości.. Wiersz, który buduje kobiecą obecność barwą, a potem tę barwę łamie pustką.. Sliczny :)

samisen

pół godziny temu

Wiersz opiera się na konsekwentnie budowanej symbolice barw, które stają się nośnikiem wspomnień, emocji i intuicji. Kolory nie są tu tylko opisem wyglądu, tworzą intymną przestrzeń, w której podmiot liryczny próbuje poradzić sobie z pustką po kimś, na kogo czeka.
Pozdrawiam

sturecki

godzinę temu

Barwny wiersz, w którym kolory robią za emocje, a cała tęsknota maluje się jak paleta fioletów.
A skoro sukienki, cienie i błyszczące drobiazgi mają tu prowadzić do kogoś nad rzeką, a jednak prowadzą tylko do pustego miejsca, to widać, że serce czasem ubiera się piękniej, niż życie pozwala.
Jak kogoś nie ma, to choćby niebo świeciło najładniej, człowiek i tak wraca z niczym.
6/5