już twoje oczy
rzeczywistość
w mętny obraz
zamieniają

już zmysły tracisz -
- kolory świata
coraz bledsze
przybierają odcienie

już twój umysł
opętany
w niemym krzyku
i w łańcuchach
uwięziony

"głosy,
wszędzie te głosy" - szepczesz

wchodzą do głowy
mącą myśli
krępują słowa
sznurują usta
kuszą
zniewolone ciało

już dość

weź mnie za rękę
pobiegnijmy razem
nad rzeki łagodny brzeg
pozdrówmy uśmiechem
słońca promienie
wiosnę zieloną
łąkę wiatrem otuloną

dostrzegam twoje szczęście -
- zrywasz kwiaty garściami
i potajemnie chowasz
w swej sukni kieszenie

ślesz pocałunków stos
w skowronków
wrażliwe skrzydła

wchodzisz do nieba
krokiem pewnym
zanurzasz serce swe rozdarte
w obłoki błękitne
aniołom swoją duszę
składasz w darze -
- wdzięczna jesteś
za żywot swój piękny

lecz gdy opadnie
mgły zdradliwej
gęsta powłoka
zobaczę, żeś ty
nie kwiaty a kamienie
w kieszenie włożyła
nie skowronka a ważki
skrzydła całowała
nie do nieba lecz do wody
ciało z duszą pochowała

unosi cię rzeka
w podróż nieznaną
zabiera

a głosy
cudem wielkim
odeszły w milczeniu

mnie już tylko
pozostało
czekać niecierpliwie
na twój list ostatni

w którym
krótko wspomnisz,
że swoją
bezpieczną przystań
w samotne ramiona
wreszcie przytuliłaś