wyszłam na dwór
popatrzeć na śnieg
napawać oczy bielą
w świetle księżyca

szłam rozczarowana
przecierałam szkła
krótkowidz widzi
świat w innej skali

nie natknęłam się
na białe szkliwo
świecące jak brokat
na ogołoconych gałązkach

pamiętam inną zimę
goszczącą w parkowych alejkach
lekki miękki puch
wspaniałe łoże

jak sierść polarnego lisa
srebrzyste cekiny na gałęziach
kropki białego pyłu na policzkach
i pocałunki ze szronem na powiekach

towarzyszyła nam gorączka
mróz nie raził chłodem
był jak brzozowa witka
w łaźni parowej

patrzę na białą powłokę
rachityczną jak kawa z mlekiem
trawę pampasową* zszarzałą
lekko porusza wiatr
nie migają mikroskopijne światełka

ta zmarzlina nie dotrwa do jutra
rozpuści jak lody waniliowe
pozostawione samopas

nie wybiorę się na sannę
ona umyka jak lata kalendarzowe
i pułapki klimatyczne
tamten śnieg już dawno
spłynął do morza

Bożena Joanna
styczeń 2025