Nie ma czasu ani sensu
w którym tonąć chciałbym móc 
jak Titanik albo kamień 
niech się inni martwią gdzie 

Nie policzę chwil nieżywych 
nie wykopię kości snów 
za to ogień, co mam w oczach 
spali mnie od stóp do głów 

Wiatr przepędzi mą fregatę 
nim odnajdę obcy ląd 
w żadnej myśli nie ma serca 
za nie kupić mogę puch 

Trwają słowa, jak bydlęta 
do obory pędzą znów 
tam solanka, siano, pasza 
jest w czym spać i tarzać

się 

Co za rozkosz być już w domu 
mówić precz idiomom dnia 
niech mi nikt już nie tłumaczy 
że w mej studni, jak we mgle 

Tu powieszę obraz matki 
tam kapliczkę zbiję w złości 
i na modłę moich przodków 
będę mrówki karmił krwią 

Taki jestem albo wcale 
nie wyskoczę z dziury w dół 
chcesz mnie poznać zrób mi zdjęcie 
tylko światła nie mam tu 

Śnię o chmurach i o niebie 
patrzę w górę, widzę rój 
może pszczoły niosą miodek 
może osy gniew i ból