Spotkała rysia pewna sierotka,
i pomyślała, że będzie mieć kotka.
Ryś też pomyślał - oj fajna kicia,
lecz chyba nie zna twardego życia.
Jakoś tak wyszło, że się znaleźli,
tak charakterni i niezależni.
Ona troszeczkę się wystraszyła,
pułapkę sobie w tym upatrzyła.
Ryś oczy zrobił takie jak w Shreku,
weź zostaw kota dobry człowieku.
Przedstawił się grzecznie, pokazał pyska,
i znała go odtąd z jego nazwiska.
Z początku wizję mu rozpostarła,
wysoko nosek przy tym zadarła.
Zalążek szczęścia - tak zwykle bywa,
lecz pękła z czasem metafor cięciwa.
Jakby nie patrzył do "klatki" weszli,
oboje grzeczni, oboje grzeszni.
Chciała go mocno w normy otulić,
on za nic nie chciał w kłębek się skulić.
Tresurę wkrótce również zaczęła,
od prozy życia przezornie - odcięła.
Poprzeczkę wznosiła co rusz do góry,
możesz przeskoczyć - nic że tam chmury.
Karmić lubiła go systematycznie,
do miski wkładając mu słowa liryczne.
Mój ty koteczku ja cię przytulę,
pokocham, pokiziam w ramiona wtulę.
Będziesz domowy i tak jak nowy,
wszystko inne wyrzuć już z głowy!
Robiła to zwykle bezpiecznie przez szybę,
nęcąc sprawdzonym sposobem na rybę.
Ryś nie chciał szyby - chciał naturalnie,
nie wiedział co to relacja zdalnie.
Na strych go nie raz w furii wygnała,
niektórzy widzieli jak nad nim stała.
On nieprzywykły naturę kochał,
czasami pisał - czasami szlochał.
Długo wytrzymał, utwory płodził,
lecz tak pomyślał - nie będę się głodził!
Wierszem przymieram - a tam jest życie,
kocham je, kocham w kocim zachwycie!
Gryźć, drapać, skakać wkrótce też zaczął,
słowa jak wróble pazurem zaciął.
Wściekła się ona strasznie na kota,
wszystkim mówiła, że to niecnota.
Ani tu szczęścia ... ani kochania,
i przeokrutnie zła była niAnia!
Naturę rysia w kompleksy ubrała,
a sama szaty białe przywdziała.
Zwołała sierotki co wiedzą lepiej,
narad w grom było i furii ślepej!
Tyś przyjaciela tylko udawał,
nie chcesz być grzeczny - to jakiś kawał.
Poetka nasza nie znosi ciszy,
lecz prychasz hardo, ktoś to usłyszy!
I co tu zrobić i jak wyjść z twarzą,
przecież sympatią ją często darzą.
Prawnika ściągnęli - co wierszem prawił,
lecz kotu skóry on nie wyprawił.
Damy ci szansę, ma być jak chcemy,
jest nas tu sporo, my lepiej wiemy.
Tyś manipulant, kocia niecnota,
ona to nasza biedna sierota.
Czyszczony będziesz słowem i basta,
zobacz nas tutaj jest cała kasta!
Tylko międzywiersz ma rację bytu,
czesany będziesz w stronę odbytu!
Już nie uciekniesz, trud twój jest marny,
razem na rysia wspólnie natarły.
Dowody winy też się znalazły,
te z drugiej strony same odlazły.
Ryś nie był święty i miał swój zapał,
kiedy był wściekły potwornie drapał.
Nie mógł jeść samej karmy lirycznej,
fizycznie ubogiej, tak onirycznej.
Nie szukał wpływów ani pieniędzy,
żył wiele wiosen i żadnej w nędzy.
Głowę miał pełną pomysłów nowych,
tak bardzo dzikich, na świat gotowych.
Tyłek swój wypiął i puścił bąka,
skoczył na okno - za oknem łąka.
Pobiegł spokojnie swym zwykłym krokiem,
znalazł samiczkę przed nowym rokiem.
Była nie/cnotką i piękną kotką,
szybko też poznał, że nie jest sierotką.
Wierszy nie chciała, wolała rysia,
tak im zostało, tak jest do dzisiaj.

Tamta rzucała na ruszt posty głupie ...
On dawno nie pościł i miał to w ...
Kota tak chciała, z kotem została ...
Po prostu w głowie go …
Prychała głośno zadziornym tonem …
Wciąż odwracała kota ...