Dzięki za Twoje słowo. Pozdrawiam Cię. Hej ho! 😊🙋‍♂️

Hej ho! 😊🙋‍♂️

Na tym to wszystko polega. Na wiecznym podnoszeniu się, wstawaniu. A że człowiek jest niecierpliwy to tak jest, że się wkurza sam na siebie. Trudno to nazwać pięknem, ale jest. Dlatego jest nie do ogarnięcia rozumem. Przyznam się, że ja już nawet nie kombinuję tego zmieniać :)

Pięknie dziękuję. 😊🤗 Natomiast nie dorastam – ani do tej rzeczywistości, która mnie Pan Bóg prowadzi, ani też do Twoich słów. To wszystko zawsze są życiowe procesy, a mnie się często zdaje potykać i padać na pysk. Tak więc całe to dojrzewanie i oddychanie wiarą, jak to ujęłaś, jest raczej permanentnym wstawaniem. Trochę jakby się człowiek ciągle uczył chodzić. Niby to jest fascynujące i piękne, ale się też trzeba naryczeć i nawkurzać, że się nie udaje.

Dzięki, że jesteś, fuyuko! Pozdrawiam Cię serdecznie. Hej ho! 😊🙋‍♂️

Dzięki, Marku. Pozwól, że odpowiem anegdotą. Otóż, gdy podjąłem decyzję o rozpoczęciu życia pustelniczego, to należało pozbyć się mieszkania – bo jak się idzie, to albo na całość albo wcale. No, ale głupio tak oddać chałupę nieogarnioną, więc postanowiłem, że wytapetuję ściany rolfazą i przemaluję je na biało. Rzuciłem okiem na ściany niby robiąc pomiar. Zakupiłem rolfazę, farbę i pędzle, i zabrałem się za robotę. W trakcie okazało się, że ściany to jednak nie są żadne idealne prostokąty, ale jakieś trapezy bardziej. Zaczęło się więc walczenie z docinaniem tapety tak, żeby jakoś to spasować wszystko do się. Do tego ściany nie były gładko równe, ale dało się wyczuć jakieś wybrzuszenia. Stare budownictwo. Tak czy inaczej sporo musiałem się natrudzić, żeby to jakoś estetycznie ponaklejać, a później pomalować tak, żeby nie było cieni. I tu dochodzimy do Twojego komentarza. Z zewnątrz to może wydawać się nawet kompetentne wykonawstwo, ale ile tam wewnątrz autora krzywizny i nierówności, to już tylko jeden Pan Bóg wie.

Natomiast dziękuję, że jesteś, Marku. Pozdrawiam Cię serdecznie. Hej ho! 😊🙋‍♂️