Marengo. Kolor, a właściwie brak koloru dotyczący eleganckich tkanin.
Szarość wyniesiona na piedestały.
Autorka, czyli Ty, Julianno, masz gdzieś szarość w jakimkolwiek odcieniu.
Rozumiesz jednak, że ogarnia Ciebie w kąciku kolorów.
Bardzo dobry wiersz.
Wbrew prostocie niezmiernie filozoficzny.
Na piedestały wyniesione jest mnóstwo szarości w naszym życiu.
Polityka, której nie cierpię.
Recenzje telewizyjne bełtające kolory w szarość.
Kolorowe reklamy są bardziej szare niż mleko z węglem.
Korporacyjne wyścigi szczurów.
Wygrywają najbardziej szare szczury w odcieniu marengo.
Stereotyp szarości w Twoim wierszu, droga Juliano, jest odzwierciedleniem stereotypu myślenia, zwłaszcza tego narzucanego.
Na całe szczęście są jeszcze poeci, w tym przypadku poetki. Rozdzielam tylko dla gramatyki.
A ty jesteś jedną z nich.
Widzisz kolory spoza marengo. Inaczej nie napisałabyś tego protest songu dla szarości.
Trzymam palec nad głosem dla Ciebie.
To naprawdę bardzo dobry wiersz, choć wymaga uważnego czytania w celu interpretacji.

Na koniec.
Biały oznacza wszystkie kolory tęczy. Czarny oznacza brak koloru, światła.
Zawsze się mieszają.
Szarość czyli biel zatopiona w odrobinie braku światła, zawiera w sobie wszystkie kolory zmierzchu. A przecież bywają piękne.
Marengo to tylko wymysł umysłów zamkniętych w czaszce bez dostępu do świata i światła.

Twój przyjaciel
Jerzy Edmund

A jakby czasem do szarości dodać nieco bieli?

Szarość w różnych odcieniach to również kolory które mogą dawać radość....