W pełni podzielam Twoje zdanie! Każdy z Nas ma swoją własną interpretację i to jest piękne :) Dziękuję, że podzieliłaś się swoją, serdecznie pozdrawiam :)

Podwójnie dziękuję :D pozdrawiam Cię

Dziękuję :) Ja, jako osoba przepełniona lękami zawsze odczuwałam respekt wobec żywiołów, ale to dopiero życie mi boleśnie pokazało, że nasz los jest równie nieprzewidywalny i nasze nędzne plany nigdy mogą się nie spełnić… pozdrawiam :)

Dziękuję Ci bardzo i pozdrawiam :)

I fascynujący! Pozdrawiam serdecznie :)

Wszyscy się gubimy i motamy. Ważne właśnie, że nieustannie szukamy. To jest najlepsza droga do głębi. Spokój nas uratuje. 😃

Dziękuję, będę musiała przeczytać Listy :) wpisują się w moje przemyślenia, ja wciąż szukam swojego miejsca i wciąż się gubię w drodze do dojrzałej wiary, świat rozprasza…
Pozdrawiam :)

Pięknie, głęboko wpisałaś myśl swoją w powyższe wersy. To się chwali. Można by pójść więc za Tobą jeszcze dalej i odwołać się do św. Pawła. On wspomina w listach o życiu cielesnym i życiu w świecie. Te pojęcia są tam u niego dość precyzyjne. Właśnie tam jest też mowa o namiętnościach. A to już jest także przestrzeń duchowych zmagań każdego chrześcijanina, a w tym mnicha / pustelnika. Namiętność jako narzędzie grzechu, które ciągnie ku życiu w świecie. Zachęcam do lektury listów Pawła i podążania w rozumieniu terminów, które on stosuje. Ja oczywiście również mozolnie staram się to ogarniać na miarę własnych możliwości intelektualnych. Natomiast to jest ważne, żebyśmy umieli siebie umiejscowić w tej przestrzeni wiary. Twój wiersz zachęca do takiego rozwoju w wierze. Namiętność jest dość powszechnie spłaszczana jedynie do sfery seksualnej, a jednak tu jest dużo więcej.
Jeszcze raz Cię pozdrawiam, Joasiu, i gratuluję wiersza z głębią (choć to u Cię normalka 🙃). Hej ho! 😊🙋‍♂️

Masz rację, te wszechobecne pożary chyba wpłynęły na mnie, choćby podświadomie. Każda interpretacja jest dobra, więc jak najbardziej tak to można odczytać. Pisząc myślałam o szeroko pojętych namiętnościach, które nas trawią od środka, popychają do życia, ale w ostateczności mogą nas wypalić (albo i spalić), a czym jest „chcenie” wątłego człowieka wobec potęgi żywiołu (doczesności wobec wieczności)

To jest najlepsze możliwe podejście :) pozdrawiam!

Dziękuję Ci, Twoja interpretacja wpisuje się bardzo w moje pojmowanie tego wiersza, ale oczywiście tak jak mówisz, jest spora dowolność interpretowania, pozdrawiam serdecznie :)

Dziękuję za mądrą refleksję, serdecznie pozdrawiam :)