Twoje Wiersze - Strój Ewy

Ocena wiersza

Wiersz został oceniony

14 razy

Treść

Warsztat

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

Chris^(*)

2023-06-12

Czołem! Warsztat bardzo dobry. Może dlatego brakuje mi "pełnej" ostatniej strofy. Wiesz, apetyt rośnie w miarę jedzenia :)
Pozdrawiam!

Kwintesencja

2023-06-13

Dziękuję :) Czasem lubię w ten sposób „zawiesić głos”, te dwie ostatnie strofy mogą dzięki temu wybrzmieć trochę inaczej, ale na pewno na dopisaniu dwóch kolejnych tekst by nie stracił, a może i zyskał, kto wie, może ciąg dalszy powstanie ;) dziękuję, że podzieliłeś się swoimi odczuciami, serdecznie pozdrawiam!

braciszek ^(*)

2023-06-11

Znów cudo. 😊 Lubię te Twoje pustelnicze myśli. To znaczy – ja w nich widzę pustelnikowanie, inni być może nie.
Widzę tu zaglądanie wgłąb siebie. I to naprawdę poważne i bardzo głębokie, czyli zwyczajne życie duchowe. Kim jestem? Standardówka duchowa. Popatrzyłem na komentarze. Samotność, samotność... Tak, ale... Czy strojem Ewy była samotność? Nie. Po pierwsze samo już imię Ewa jakby intuicyjnie wysyła nas do opisu stworzenia świata i człowieka z Księgi Rodzaju. Mamy więc podstawę: Bóg, życie wiarą, życie duchowe, wewnętrzne. No, i dalej ta Ewa szczęsna/nieszczęsna. W co ona właściwie była ubrana? Można by powiedzieć, że do momentu grzechu w nic, a później w "odzienie ze skór" (tak podaje Rdz). A to "nic" to, co to było? Bo napewno nie samotność. Wydaje się, że tę nagość należy odczytywać jako Prawdę. Dalej: prawdę o sobie. W tym kontekście Twój wiersz nabiera jeszcze większej głębi. Postępujemy tam za słowami, które nas niosą wgłąb tajemnicy ludzkiego życia w relacji do Boga: cisza, rozgościć się, obierze, wywlecze, zasieje, zabawi się, było, zdechło, trawić, spodziewać się, jest, prawda. Widać swoistą klamrę: dwa rzeczowniki (cisza i prawda), a pomiędzy pełno czasowników, które od punktu wyjścia (ciszy) prowadzą do sedna sprawy (prawdy). To postępowanie w wierszu, a dosłownie w życiu, w życiu wewnętrznym, duchowym, jest jakby aktem intymnym rozebrania. Człowiek poubierany w przeróżne skóry, wnikając coraz głębiej w siebie i podejmując trud dojrzewania, niejako rozbiera się, by w końcu stanąć nagim przed sobą samym i Bogiem, a więc paradoksalnie: ubrać się w Prawdę.

Tak to widzę. Językowo, stylistycznie jak zawsze i Ciebie świetnie. Powinnaś wysyłać swoje wiersze na poważne konkursy. I mam nadzieję, że będziesz je wygrywać, bo warsztat masz świetny, a wiersze mają głębię. Mnie poruszają do myślenia.
Pozdrawiam Cię Joasiu serdecznie. Hej ho! 😊🙋‍♂️

Kwintesencja

2023-06-11

Dziękuję, to dla mnie ogromny komplement i radość, jak zawsze jestem pod wrażeniem Twojej interpretacji. Odkodowałeś tytułowy strój Ewy w nawet pełniejszy sposób niż ja to miałam w zamyśle, bo o „odzieniu ze skór” nie wiedziałam, a dodaje to dodatkowy sens i kontrast do nagości, to bardzo interesujące. Ja tu już nawet nie mam co dodawać, bo wszystko zostało przez Ciebie powiedziane!

Dziękuję za dobre słowo, czasem coś wysyłam i wysyłać będę, chociaż nigdy konkursu poetyckiego nie wygrałam ;) serdecznie Cię pozdrawiam i życzę wszystkiego dobrego

Phil Insomnia

2023-06-10

Samotność różne ma oblicza. Można ją dostrzec w swoim wnętrzu jak i w fizyczności... Dobitny wiersz. Pozdrawiam serdecznie :)

Kwintesencja

2023-06-10

To prawda, samotność samotności nierówna, dziękuję i pozdrawiam serdecznie

[ GALBA ]^(*)

2023-06-09

Odczytuję wiersz jako utożsamianie samotności z nagością gdzie sumienie i rozsądek gubią się jak ślepcy. Być może poleciałem na skróty w interpretacji ale taki mi zarys powstał.
Trochę melancholią trąciło również lecz to zrozumiałe...
Dobry tekst.
Pozdrówki :-)