Bardzo intrygujący wiersz, dużo w nim matematyki i teraz rozumiem, dlaczego niektórzy zaliczają tę naukę do abstrakcyjnych. Dla mnie Twój utwór pozostanie nierozwiązanym równaniem z dwiema niewiadomymi. Pozdrawiam serdecznie.

Ale wierszycho !
oprócz końcówki urzekło mnie sformułowanie "zapomnij o dumie liczebników" -extra. :)

Pamiętam bajkę - to był "Miś Uszatek" - sroka siedziała na drzewie i krzyczała - "Nieporozumienie, nieporozumienie!!!" Była okropna :-)
Dobrze jest pytać, miło, gdy ktoś doradzi. Ale dobrze też wiedzieć, co się czuje w danym momencie.
Czasem szyfry spędzają sen z powiek :-)

Wczoraj wpadło mi takie pytanie do dziennika ekspresywnego, które brzmiało: "co robisz, gdy nic nie robisz?" I tak zaczęłam w głowie mnożyć pomysły, aż zdążyłam o tym zapomnieć, do tej chwili. Odpowiadam właśnie: "skupiam się na prostocie i nie przestaję mnożyć głębi" :) Jeśli tym samym jest to część rozwiązania jakże ważnego równania, tym bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że to właściwy kierunek :) Każda ze strof mnie urzekła. Patrzymy na siebie jako skomplikowane równanie, doszukujemy się nie wiadomo czego, a ostatecznie chodzi po prostu o szczerą bliskość drugiego człowieka, wypełnioną prostotą i głębią jednocześnie. Tak to widzę tutaj.
Zauważyłam, że zwracasz się do odbiorców obydwu płci, co dobrze podkreśla to, o czym wspomniałam - nie ważne, kim jesteś, dla wszystkich ważne jest jedno. Podoba mi się bardzo! PS.> Pomysł z "dwa razy nie jak nieporozumienie" - rewelacja :)