Swoisty dialog prowadzony w wierszu nie pozwala na bezczynność czytelnika, ale od samego początku wprowadza w interakcję. Początkowe skojarzenia oscylują gdzieś pomiędzy Sylwią Plath a Kurtem Cobainem by potem przenieść na całkiem inną płaszczyznę... Tytułowe przebudzenie sączy się pomiędzy wersetami aż do zaskakującego finału. Podziwiam sposób prowadzenia wiersza.

Życie jest stanem , który czasem wydaje się być snem, z którego chcemy się przebudzić. Może to być malutkie, nasze ,indywidualne odczucie, a może to być i świadoma kreacja filozoficznej i religijnej idei (np. Budda ogłosił, że "przebudzenie" jest konieczne, by uwolnić się od cierpienia). Sposobów na owe przebudzenie nawymyślano sporo i pokazany przez Ciebie sposób polegający na staniu na głowie w pełni księżyca znakomicie wpisuje się w główny nurt sposobów na przebudzenie (:)). Za tym poczuciem potrzeby przebudzenia kryje się niewątpliwie nasze ludzkie poczucie niewystarczalności. Witkacy nazwałby to "nienasyceniem", inni nazwaliby to inaczej, ale to zjawisko jest wpisane w nasze DNA. Z tego poczucie rodzi się też poezja i Twoje wiersze, a więc chyba należałoby je poddać afirmacji. Tak oto cos , co niby doskwiera staje się punktem do odbicia. Bardzo ci dziękuję za to, że dałeś mi powód do rozmyślań. Pozdrawiam w Nowym Roku.