Dziękuję bardzo za lekturę i za komentarz :). Cieszę się, że wiersz się spodobał :). Mnie ostatnio tutaj już dłuuugo nie ma... Ciągle brak czasu... i tym bardziej miło wiedzieć, że te moje teksty przewijają się jednak przed oczami innych :). Serdeczności :)

:) :)
Bardzo dziękuję :) i również pozdrawiam :)

Bardzo dziękuję! :) Miło, że zajrzałaś Mitylene :)

Bardzo dziękuję za piosenkę i za życzenia :)
Zdaje się, że ks. Twardowski w jednym ze swoich wierszy napisał kiedyś o - starannie zaplanowanym przypadku :)
Serdeczności!

Dziękuję! :) :)

Tak:)
Dziękuję za życzenia i miłe słowa :) Pozdrowienia!

Bardzo dziękuję! :)

:) :)

no i mała literóweczka mi się wkradła

sto lat w radości szczęściu miłości
niech da wam los za tramwaj co zawiódł
was do ołtarza i dał wam radości
by pewnie stąpać razem na przód

i jeszcze raz wszystkiego naj ;)

:) Dziękuję!

Osia - również bardzo Ci dziękuję :) Serdeczności!

Bardzo dziękuję Sisy :) Również pozdrawiam :)

Do życzeń dołączam się Juliano i ściskam Was obie ;))))

Dziękuję Marku :) A historię z tramwajem opisałam właśnie pod komentarzem Bronisławy :) Pozdrawiam!

Dziękuję :) Też bardzo lubię kwiecień :)

Tak... zgadza się, czasem okoliczności dają do myślenia odnośnie - przypadków, przeznaczenia itp.
Bardzo dziękuję za życzenia. Wszystkiego dobrego!Pozdrawiam serdecznie :)

Ja miałam brać pierwszy ślub 13 kwietnia, ale z przyczyn rodzinnych, ślub odbył się 19.04.1969 r. o godz.13:00, a 10 lat później, tego samego dnia odbył się pogrzeb męża. Magia liczb, pech czy przypadek? Życie to splot niespodziewanych zdarzeń... Dziękuję za piękną opowieść , Juliano, i życzę Wam oczywiście długiego i szczęśliwego pożycia:) B.G.

Z tym tramwajem to było tak, że w ogóle nie przyjechał :D Okazało się, że ten tramwaj nie jeździł jeden dzień w roku :D a był to poniedziałek wielkanocny, kwietniowy poniedziałek. A że z natury jestem dość cierpliwa, więc tak sobie stałam na przystanku i czekałam... i doczekałam się męża ;) - wtedy - jeszcze nie mąż - uratował mnie przed rozpuszczeniem poświątecznego prowiantu, który ze sobą wiozłam. Byłam wtedy studentką, często bujającą w obłokach :D. W tamtym kwietniu... sprzed lat 12 (bo rok po poznaniu wzięliśmy ślub) wszystko było dla mnie magiczne. Poniedziałek wielkanocny wypadał 13, a od kiedy poznałam na przystanku przystojnego chłopaka, dość często drogę przebiegały mi czarne koty :D Więc jeśli ktoś jest przesądny... to...:) Ale te czarne koty o nas nie zapomniały. Dwa lata temu pojechałam z mężem do zamku w Książu, tak na rocznicową romantyczną wyprawę... mieliśmy zanocować w zamkowym hotelu... i nie mogło być inaczej - to był znak :D - tuż po otwarciu hotelowych drzwi zobaczyliśmy, że na dywanie w holu, przy samych schodkach, siedzi sobie dostojny czarny kocur :D Więc kwiecień już chyba zawsze będzie kojarzył mi się i ze słońcem, i z kotami... i 13 ;)
Dziękuję za lekturę i życzliwe słowa! Pozdrowienia!