Podoba mi się bezpośredniość Twoich wierszy. Każdy poeta jest trochę masochistą, odzierajacym z siebie warstwę po warstwie, by dotrzeć do tego, co w sercu i duszy najboleśniejsze a jednak najpiękniejsze i najszczersze. Każdy Twój wiersz jest taki od serca do serca, z głębi duszy ku innej duszy... Pozdrawiam cieplutko :)

Wiesz, że zawsze Ciebie czytam i sądząc po ilości komentarzy nie jesteś sam! Ten wiersz ma rytm, mógłby być tekstem piosenki! Znam Twoje wiersze od początku, odkąd piszesz na TW, teraz są inne, bo stałeś się w nich sobę, niektóre z tych pierwszych, były pewną formą kreacji, te są szczere... dobrze, że piszesz w tak bezpośredni sposób, lepiej Ciebie teraz rozumiem jako człowieka :)
Serdeczności dla Ciebie-:)⭐🍀

Jarku, zachęcam Cię do obejrzenia filmu pt."Wyspa" (2006) reż.Paweł Łungin. Jest to historia o człowieku, który został mnichem. Pokutował za grzech. Został w trakcie wojny zmuszony by żabi swojego kompana. Pokonywał siebie w duchowej walce. Miotał się w swojej samotności. Szukał Boga jak umiał. Ludzie uznawali go prawie za świętego, a Pan Bóg czynił cuda przez niego. Mój wiersz z wczoraj o węglu wziął się właśnie z tego filmowego obrazu, ale nie chciałem wprost od razu tego podpowiadać, bo słowa bez podpowiedzi otwierają większe możliwości. Natomiast obejrzyj sobie ten film i spróbuj dostrzec wielką głębię zawierzenia siebie Bogu. A dalej siłę, która człowiek odnajduje w relacji z Bogiem, nawet, a może szczególnie wtedy, gdy doświadczając swojej nędzy, podejmuje wewnętrzną walkę z samym sobą, by stanąć w Prawdzie. Nie bede zdradzał końcówki filmu, ale tam stanie się coś bardzo istotnego. Tracenie siebie osiągnie najwyższy punkt. Zawsze bowiem mamy coś do ofiarowania. Zawsze. Siebie. Największe piękno. Nawet jeśli nam samym się wydaje, że to jest największe bagno.
A Twój wiersz... Odsłania Ciebie znów troszkę. Wołanie o zauważenie, o akceptację, o przyznanie wartości. Symbolika pisania na piasku i spotkania przy studni, to odnoszę do ewangelicznych obrazów. Dokładnie tam Bog-czlowiek spotyka człowieka poranionego. Zadaję mu pytania. Slucha go. Wskazuje głębię. I – co nie jest znów takie oczywiste – mówi temu człowiekowi spotkanemu: idź! Idź. Nie stój w miejscu. Nie ma tu oferty zostań przy Mnie. Nie. Po prostu idź. Idz do swojej codzienności z tym światłem, które ci dałem. Idź i niech to Słowo Życia cię przemienia.
Podobnie z Tobą, Jarku. Idź i szukaj. Pytaj, odpowiadaj, obserwuj, zauważaj. Idź. Nie stój w miejscu. Idź.
Hej ho, Przyjacielu! 😊🙋‍♂️🕊

Fajowy, taki wręcz rapowy.

W Twoich wierszach widać nadprzeciętną umiejętność precyzyjnego przylegania słowem do strumienia myśli. Mimo więc , że nie jestem entuzjastą poezji tego typu, to jednak doceniam Twoje umiejętności literackie . Pozdrawiam.

Skoro pisanie i wylewanie tego, co daje ukojenie daje ulgę,
to pisze o swoich smutkach i wylewaj je na papier,
ale też próbuj myśleć pozytywnie, msz nawet w najgorszej
sytuacji można znaleźć jakieś wyjście.
Pozdrawiam, dobrej nocy życząc,
a ja za moment dam coś dla śmiechu,
bo o samych smutki nie każdemu miło czytać...