Bardzo dziękuję Zygmuncie :) Miło mi, że do mnie zajrzałeś :) Pozdrawiam serdecznie :)

Dziękuję ślicznie za czytanie i komentarz :) Miło mi gościć :)
Pozdrawiam :)

Dziękuję z szerokim uśmiechem Robercik :)))
Pozdrawiam również serdecznie :)

Dziękuję i wzajemnie :-)

Dziękuję Maciejko :)
Miłego wieczoru życzę i ślę pozdrowienia :)

No i przybiłaś ostatecznie zieloną pieczątkę swoim komentarzem...śliczny, tzn...dostatecznie poprawny, a nawet można rzec, że w Twoich słowach śliczny nie trzeba doszukiwać się żadnego naciągania - śliczny tzn..śliczny i taki pozostanie bez sugerowanych zmian przez naszych sympatycznych kolegów po piórze :)))
Dziękuję ślicznie Wando :))))

Na marginesie dodam tylko podziękowanie dla Alexa i Wojtusia za interesującą konwersację i rozważania z różnego punktu widzenia na temat pisania trioletu w jego ciekawej formie na przykładzie mojego wiersza, z pewnością ta przyjacielska polemika przyda się czytelnikom, gdyby chcieli spróbować swoich sił w tej formie :))

@JoViSkA: Pisanie to nie łapanie much – pośpiech nie jest wskazany. Lepiej przemyśleć poprawki – zgadzam się.

@Proste Słowa: Co do odstępu po czwartym wersie. Rzuciłem okiem do „Antologii poezji francuskiej” Lisowskiego, bo ten triolet to francuski wynalazek przecież. Pierwszy triolet tamże to bodaj „Rondel” Jeana Froissarta (który oczywiście nie jest uważany za pierwszy triolet w ogóle). U Lisowskiego zapis jest ciągły. Podobnie, jak w „Histoire de la littérature française” w Wikisource
https://fr.wikisource.org/wiki/Page%3AClaretie_-_Histoire_de_la_litt%C3%A9rature_fran%C3%A7aise%2C_t._1%2C_1905.djvu/235
Obejrzałem też, jak ten triolet i inne są oddawane w różnych miejscach w internecie. Przewaga jest w prezentacji ciągłej, choć bywa, że triolety są rozdzielane w połowie. Myślę, że racja jest w Twoim stwierdzeniu, że triolet w swojej pierwotnej formie jest formą 1x8, a nie 2x4.

Nie Wojtku...to nie jest wiersz o mnie więc mi nie jest trudno...ogólnie to jest triolet nawołujący do zwolnienia tempa w życiu, aby zadbać o własne szczęście poświęcając mu więcej czasu. Twoje ostatnie propozycje są typowe dla Twojego stylu pisania, a ja jednak po przemyśleniu pozostanę przy swojej wersji, czyli wszystko jest bez zmian! koniec kropka :)))

Ulu troszeczkę zmieniłem,
jak spasuje taka wersja, to bierz. :)

"Rozpędzone życie niczym rwąca rzeka,
w której trudno szczęście za nogi jest złapać,
nie chce na nikogo z prezentami czekać.
Piorunem przepłynie niczym rwąca rzeka
Uszczerbiona wcale nie jest pełna mleka.
miłość zasapana zostawi(a) w inflacjach
gdyż życie przemyka niczym rwąca rzeka,
mnie niezwykle trudno za nogi ją złapać"

Wyszczerbiona też spasuje.
Niewyspana też pasuje, Ulu pokombinuj,
ja zaraz i tak wychodzę w plener.

Poradzisz sobie. :)

Do Alexa i Wojtka:
Hej chłopaki! A co myślicie o takiej wersji ? Przyszła mi do głowy przy smażeniu kotletów hahaha...:))))

Miłość w takim pędzie nieczęsto się zdarza,
gdy życie umyka niczym rwąca rzeka,
bo niezwykle trudno za nogi ją złapać.

Do Proste Słowa: o! to już nawet brzmi lepiej..."biegnącą" - przemyślę! Dzięki Wojtuś :)))

No nie bardzo, bo ja ogólnie nie lubię powtórzeń...dwa razy miłość w wierszu, który jest krótki i w dodatku ma wymogi wersów powtórzeniowych bardziej będzie kulał niż w tej chwili, choć w tej chwili trudno jednoznacznie stwierdzić, że w tym miejscu coś kuleje...Jeśli użyję natomiast drugiej opcji, to całkowicie traci sens, bo to nie życie łapiemy za nogi tylko "ją" czyli wspomnianą miłość :)))
Tak czy inaczej jeszcze sobie to przemyślę w wolnej chwili, akurat teraz szykuję obiad, więc muszę się skupić na innych czynnościach, żeby czegoś nie przypalić hihi...Jak wpadnę na jakiś dobry pomysł, z pewnością dowiesz się o tym pierwszy :)) A tymczasem życzę miłego popołudnia :)) Narka! :)

Może...

"Biegnącą najtrudniej za nogi jest złapać."

lub...

"Gdy życie umyka niczym rwąca rzeka,
biegnącą najtrudniej jest za nogi złapać."

Dwa gotowce:



Rozpędzone życie niczym rwąca rzeka,
w której trudno szczęście za nogi jest złapać,
nie chce na nikogo z prezentami czekać.
Piorunem przepłynie niczym rwąca rzeka
i szkoda, że wcale nie jest pełna mleka.
A miłość niestety często się nie zdarza.
Gdy życie umyka niczym rwąca rzeka,
w biegu bardzo trudno za nogi ją złapać.

Pierwsza:

Rozpędzone życie niczym rwąca rzeka,
w której trudno szczęście za nogi jest złapać,
nie chce na nikogo z prezentami czekać.
Piorunem przepłynie niczym rwąca rzeka
i szkoda, że wcale nie jest pełna mleka.
A miłość niestety często się nie zdarza.
Gdy życie umyka niczym rwąca rzeka –
w biegu miłość trudno za nogi jest złapać.

I druga opcja:

Rozpędzone życie niczym rwąca rzeka,
w której trudno szczęście za nogi jest złapać,
nie chce na nikogo z prezentami czekać.
Piorunem przepłynie niczym rwąca rzeka
i szkoda, że wcale nie jest pełna mleka.
A miłość niestety często się nie zdarza.
Gdy życie umyka niczym rwąca rzeka,
w biegu bardzo trudno za nogi je złapać.

Do Proste Słowa: Miłej niedzieli Wojtuś :))

Do Alexa: tak wyrzucenie "bardzo" robi miejsce w modyfikacji całego wersu na korzyść uwydatnienia "miłości"...przemyślę to, może coś wymyślę, no chyba, że masz gotową propozycję, żebym mogła z niej skorzystać za darmo hahaha...:)))

Jestem spokojny, tylko mi dzisiaj komentarze płatają figle.
Rozmawiajcie sobie spokojnie. Już uciekam. :)

Pierwszy triolet, jaki rozdzielono (po czwartym wersie), był pierwszym polskim trioletem napisanym, o ile się nie mylę, w 1816 roku, a był podpisany inicjałami J.D.M.

Ja zaś nie dokończyłem komentarza, poprzedni mi wcięło.
Ten pierwszy edytowałem, dałem to co powyżej, oraz że nie jest wymogiem oddzielanie wersów.

Podczas edycji wysłało mi pierwszy, zresztą niedokończony, przepraszam. :)

Ulu - zamiana kropki na przecinek niewiele zmieni. Do zaimka referencji szukamy jak najbliżej, więc „rzeka” dalej będzie zasłaniać „miłość”. Jeśli chcesz uniknąć tego problemu, to daj miłość bliżej zaimka. Na przykład, czy słowo „bardzo” nie mogłoby sobie pójść na korzyść „miłości”? Niestety zamiana „rzeki” na „potok” popsułaby konstrukcję. Jakąś opcją jest też wskazanie zaimkiem nie na „miłość” czy „rzekę”, ale na np. „życie”.

Spokojnie Wojtuś, my sobie tu z Alexem prowadzimy przyjacielską konwersację, nie odbieram ze strony Alexa złych intencji ani czepialstwa....rozważamy tylko niektóre kwestie odnośnie tego konkretnego wiersza. Odbiór Alexa jako czytelnika też jest ważny, przecież nie wszyscy muszą bić brawo wierszowi :))

Panie Proste Słowa - znam triolety Mickiewicza. I wiem, że rozdzielanie trioletu nie jest obowiązkowe. Zwracam tylko uwagę na to, jakie zalety miałoby ono w przypadku tego tutaj tekstu – nie ma obowiązku z tych uwag korzystać, może są inne dobre argumenty przeciwko takiemu rozwiązaniu.

Wiersz w dalszym ciągu mi się podoba :)

Triolety się rozdziela, lecz nie jest to wymogiem, ale szanowny Pan Alx nie wie, że triolety wieszcza Mickiewicza, czy Tomasza Zana są bez rodzielania

Poczytaj Pan a nie gadaj i nie pleć głupot. :)

Stawiając kropkę w wersie z wyrazem miłość, myślałam że zaakcentuję bardziej tym przystankiem, że właśnie ostatecznie o nią chodzi.

Ale mogłabym ewentualnie zmienić interpunkcję, może wówczas uda się to zrobić bezkolizyjnie dla całego wiersza i tak co Ty na to:
A miłość niestety często się nie zdarza,
gdy życie umyka niczym rwąca rzeka,
w biegu bardzo trudno za nogi ją złapać.

Po wersie z miłością będzie przecinek zamiast kropki

Ja nie chcę żebyś rozdzielała ostatnie dwa wersy. Chodzi o rozdzielenie pary

Piorunem przepłynie niczym rwąca rzeka
i szkoda, że wcale nie jest pełna mleka.

Zresztą nie musisz tego robić - w obecnej wersji też jest fajnie :)

Jasne, ja to się nawet tego nie czepiam. Zwracam tylko uwagę na to, że ten wiersz można tak przeczytać – z tą obserwacją możesz zrobić co chcesz: poprawić wiersz, zostawić jak jest. Ważne, że masz świadomość takiego odczytania. Licencja poetycka pozwala na takie rozwiązania. Jak widać z poniższej listy zachwytów – nikt dotąd nie zauważył tego niuansu.

Jak wspomniałem na początku - wiersz mi się czyta bardzo przyjemnie :)

Analizujesz każdy wers osobno, zamiast czytać całość ze zrozumieniem, dlatego Twoja sugestia o rozdzieleniu ostatnich dwóch wersów jest błędna...

W ostatnich wersach mowa jest o miłości (czyli tym szczęściu o które chodzi w całym wierszu)

No tak, ale w kontekście ostatniego wersu ostatnim rzeczownikiem rodzaju żeńskiego jest rzeka, więc nieuchronnie bardzo wielu czytelników właśnie uzna *ją* za coś łapanego :) W idiomie rzeczywiście odniesienie jest do szczęścia lub Pana Boga.

Źle Alex...to nie rzekę łapiemy za nogi, ale szczęście, które umyka w rozpędzonej rzece...w tym przypadku to życie jest porównywane do rozpędzonej rzeki...

Czasami się udaje Dawidzie :))
a czasami można dostać zadyszki hahah...
Pozdrawiam

Najważniejsze, to płynąć w bezpiecznych i spokojnych wodach, byle nie osiąść na mieliźnie...pomału ale zawsze do przodu, a wszystko może się jeszcze zdarzyć :)) Dziękuję Andrzeju i życzę miłego dnia :)

Myślę, że o miłość trzeba zawalczyć, ona nie zawsze i nie każdemu się trafia, czasami jest tuż obok, łatwo się z nią minąć w pędzie codziennych spraw...
Dziękuję Grażynko i również serdecznie pozdrawiam

Ten mały promyk Stasiu może być motywacją do dalszego działania...

I to jest najpiękniejsze – tworzyć dla siebie, bo w tym jest prawda, szczerość i wolność. A jeśli przy okazji ktoś się zatrzyma przy Twoich słowach, to tylko dodatkowy promyk światła w tej osobistej przestrzeni twórczej.

Czemu nie...życzę Ci jak najlepiej...mnie jakoś na tym nie zależy...wystarczą mi te krótkie chwile od osób, którym moja twórczość nie pozostaje obojętna...cały świat nie musi o mnie wiedzieć, bo i po co...skoro i tak tworzę tylko i wyłącznie dla siebie, aby zaspokoić swoją wewnętrzną potrzebę...

Bo ja to chyba gram słowem, a nie kuponami! Ale kto wie – może kiedyś los się uśmiechnie i przyniesie fortunę … albo przynajmniej dobrą puentę.

To nie wiem czemu jeszcze nie zagrałeś...ja nawet nie myślę o tym, bo nigdy szczęścia nie miałam i nie wierzę w wygraną...

Gdyby każde trafienie było tak pewne, to może bym i w totolotka zagrał!
A póki co – dziękuję i cieszę się, że moje słowa znajdują swój cel.

Jak zawsze bardzo trafny komentarz Stasiu :) Dziękuję

Serio? Fascynujące!

Dzięki Tomku

To fakt...odrobina szczęścia nikomu nie zaszkodzi...a mnie by się kapka przydała...:))
Pozdrawiam z uśmiechem :)

Dziękuję slovik

Miło mi Olu...dziękuję

:)

Dziękuję Izuniu :)
Pozdrawiam ciepło

5/6

Miałam okazję codziennie wskakiwać w biegu do takiej windy swego czasu...jest taka we Wrocławiu na Placu Solnym...ona się nigdy nie zatrzymuje, jest w ciągłym ruchu, z czasem wolałam pokonywać schody na 4 piętro, bo zdawała mi się zbyt wolna :)))) No ale wtedy takie schody pokonywałam z łatwością...skakałam jak kozica górska po 3 schodki...:)))

Dziękuję Kaziu...serdeczności :)

Dziękuję Leniu :)
Pozdrawiam

Dzięki Odiś :)
Miłego!

Dziękuję Jędruś
Pozdrowienia

Zależy kto i gdzie płynie...
Dziękuję Motylku i ślę pozdrowienia :)

Ślicznie dziękuję Elżuniu :)
wzajemności serdeczności i dobrego dnia również Tobie życzę :) Uściski!

Dziękuję Moniu :)
Pozdrawiam i życzę miłego dzionka :)

Nawet sobie nie wyobrażasz jak bardzo zwolniłam odkąd wkroczyłam w świat poezji...teraz dopiero zauważam więcej i odczuwam więcej radości z życia, niż kiedykolwiek wcześniej...:)
Dziękuję i pozdrawiam Mareczku :)

Dziękuję pięknie Myszulku :)
Pozdrawiam serdecznie i życzę miłej soboty :)

Dziękuję Krysteczku :)
wzajemności i serdeczności :*:)

Dokładnie tak, jak napisałaś Moniś :))
W tym szalonym pędzie, tylko smutek będzie
Dziękuję za zajrzenie i ślę pozdrowienia :)

Dzięki Wojtuś :) Oczywiście nie omieszkam zajrzeć do Ciebie hehehe...lubię Twoje eksperymenciki, które pokazują mi, jak dużo jeszcze jest możliwości i ciekawych rozwiązań :))
Miłego dzionka i pozdrowionka!