Kładziesz złotą dłoń na klawiaturze,

Wciskasz klawisze: „C”, „F”, „G” i „F”,

Zatracasz się cała w partyturze,

Czujesz, jak gra w tobie gorąca krew.



Grasz, coraz namiętniej i głośniej,

Zapominasz o bożym świecie,

Czujesz, jak życie w tobie rośnie,

Jesteś najszczęśliwszą kobietą pod słońcem.


Obok jest Stachu – Twój boski Stachu,

Przerwał pisanie Dzieci szatana,

Gładzi swą brodę i się uśmiecha,

Wpatrując się w Ciebie jasnemi oczyma.


Ach! Gdybyś tylko mogła przewidzieć

Wszystkie nieszczęścia, jakie Cię czekają,

Zastanowiłabyś się po raz kolejny,

A nie wpadała w elegijny amok.


Bo, trzeba przyznać – Stachu miał urok,

Potrafił zręcznie czarować kobiety,

Mało było takich, co mu się oparły,

Miał w sobie jakiś zwierzęcy magnetyzm.



Na razie jednak nic nie zapowiadało

Zbliżającego się nieuchronnie dramatu,

Stachu jest czarujący jak zawsze,

Ciesząc się z nadchodzących narodzin potomka.



Spotkałaś na swej drodze

Swego idealnego kochanka

Człowieka, który Cię zastrzelił

Pośród mroźnego poranka.



Warszawa, 27 X 2025