rozśmieszają, żeby zmylić czujność
rozśmieszają – a tak naprawdę
śmieją się


stroją miny
pod którymi ukrywają tajemnice
jak przebiegłe kobiety pod falbanami spódnic
szorstkość cellulitu
i rybią obłość ud



potrzebują widowni, widza, odbiorcy
któremu prysną balonami
w twarz



nachalne jak jutro
fascynujące jak fosfor
gwiazd na ciemnym niebie


ciągną za rękę jak dziecko
któremu trzeba objaśnić świat
(albo zmusić do zjedzenia

niedobrej zupy)


i objaśniają
chichocząc
czyżby bały się ważnych słów
albo nie umiały niczego poza
ironią
wyślizgującą się (niczym wąż

z kryjówki małpiej artykulacji i póz



bezkarne
jak demony
i święte mikołaje


nachalne jak bezdomni
i natręctwa myślowe



szalone
i oswojone, jak choroba w szpitalnej sali,
intymne
niczym narzędzie chirurgiczne



upośledzone ? błyskotliwe ?
a może błyskotliwie upośledzone
sprawiają wrażenie
dobrze wiedzą w jakim celu



pomiędzy aniołem a kamerdynerem Hadesu ?
kim są ?
klauny…





boję się klaunów
ich kolorowych piłeczek
umiejętności żonglowania
ich milczenia
namalowanego od ucha do ucha
krwistego uśmiechu


cienia na kredowobiałym czole
zmarszczki, która jest kimś innym
pocących i rozpadających się twarzy
kim są ? przeklęte