:) Racja. Po prostu wystarczy siebie obserwować i nie osądzać nie komentować. A powtarzalne reakcje itp. z czasem zaczną się ujawniać i może będą, jak wiry, wskazujące mechanizmy w, z dystansem zobaczonym - sobie samym :)
A Karmazynowy Król... Fajnie, że lubisz :) Pozdrawiam

Tak nie do końca jest, ale masz rację - to byłoby idealne rozwiązanie. Choć z drugiej strony mam wybór - mogę zwolnić się z pracy :-)

Nie, nie los, bo to by znaczyło, że jestem jego ofiarą. Ja decyduję w swoim świecie, a Ty w swoim :)

I tak los zdecyduje :-) :-)

Każde drzewo, w moim świecie jest zawsze mile widziane. Zwłaszcza bez z ławeczką i całkiem rozbrojoną dziewczyną :-) Niech się wtedy dzieje nawet wola nieba... ;-)

Dziewczyna strzela, Pan Bóg kule nosi, kto wie? :-)
Dobrze, dodam drzewo dla iksa, zawsze można się schronić :-)

Z tymi palami, to chyba przedobrzyłaś nawet, jak na nie wiadomo, co było dalej z tą dziewczyną. Iks wie, o co tu chodzi, a dzieje się mimo wszystko, co kto wie. Ale po co?

Iks za iksem
idą w dal.
Pal dziewczyno!
Pal, pal, pal!

Ciii... Bo trzeba będzie tłumaczyć znaczenie każdego słowa, aż zbrzydną i zmienią w bruk definicji, po którym potoczą się głowy naszych wierszy do rąk własnych, czyli czyich? I co to znaczy bruk? A dlaczego głowy...? I co mi po myśleniu?

iks na iksie
na iksie iks
a na tym iksie
jeszcze jeden iks

(parafraza cytatu ze wstępu do "Kamień na kamieniu" Wiesława Myśliwskiego

Dobry aktor, wlewa w swoją rolę tyle pewności w swojej komunikacji ze światem, w którym dane mu było zaistnieć, co w swoje życie aktora, kiedy schodzi z desek i wraca do domu... Scena jest zawsze dobrym początkiem, żeby w jakimś temacie pójść z rozkminką dalej tego, co jest resztą i zawsze milczy, stojąc za sceną... :) Dzięki za komentarz

:) Wiem, jak wygląda światło widziane przez pryzmat, zachwyca mnie jednoczesność wielu zdarzeń, które muszą zaistnieć, żebym mógł zobaczyć jeden promień :) Wers światła - Pozdrawiam serdecznie - pędzi do Ciebie z prędkością światła... na dobranoc :)

Dzięki, Lidio. ten paradoks, to świadomość, że za widocznym na piedestałku ego, stoi istota, która go stworzyła, ale nie stworzyła siebie. Kto jest prawdziwy, jeśli ego jest częścią ciała? Bo nie chodzi o teoretyczne rozważania, a o wejście w świat realnych znaczeń tego, co jest zawsze, więc co dalej? Jak w to wejść, przejść i wyjść z drugiej strony? Kogo słuchać? Siebie - tego na usługach świata namacalnego, czy tego, co radykalnie mówi Ci w oczy: W Twoim stworzonym świecie, jedynym związkiem, który ma jakąkolwiek wartość, jest Twój związek ze Stworzycielem? Rozważając to w kontekście wiary, czy nie wiary, możesz dyskutować i szukać poklasku dla swoich pomysłów, ale nadal nie będziesz niczego wiedział, póki się nie zwrócisz całą swoją uwagą w stronę Źródła. Do którego najpierw musisz chcieć znaleźć drogę, a potem zdecydować się nią iść, rozwiązując po drodze takie, np. jak mój - osobiste paradoksy... Czy więc śmierć ciała i pożegnanie tego świata, ma być końcem tej wielowymiarowej wędrówki? Ego powie, że tak. A ja mówię, że nie. Lubię swoje ego, ale nie pozwalam mu już podejmować kluczowych decyzji, bo ostatecznie zawsze przez cudowne manowce wyprowadzał mnie w pole, ole! :) Pozdrawiam

Kiedy "Niemożliwość poznania", jak to nazwałaś, przyjąłem za fakt, sprawiło mi to ogromną ulgę, dzięki której m.in. uważam, jak Ty, że "wcale nie musi się kłócić z uciechą z tego życia i czuciem go pełną piersią, wręcz przeciwnie :)" Skoro droga jest wieczna, a cel pewny, to każdy jej szczegół jest ważny, ma znaczenie, na coś wskazuje, nie zakazuje, nie potępia, nie poniża, czy każe pokutować? Po prostu jest pod stopami, żeby ją nimi czuć i jak najbardziej się cieszyć, radować i bawić, zaś w powadze nawet tragedii nie zamykać się niczym w bombie której detonację możemy usprawiedliwić. Nie, nie ma usprawiedliwienia żadna postać gniewu, a "gniew boży", to wymysł hochsztaplerów, albo innych pomylonych myśloludków z egoplasteliny :) Poza tym sporo w tym temacie, Lidii napisałem...
P.S.
Rododendron, czyli różanecznik, pod którym rośnie rabarbar...
w cieniu stary
jął się z dynią brać za bary
aż tu przyszła ciotka z koszem
rozdeptała grunt kaloszem
w dłoń chwyciła małe grabki
i wyrwała chwastom łapki
:D
Tak że rozkminki, to najlepsze witaminki na wędrówki i pod pierzynki ;)

Przy drugim podejściu już zupełnie inaczej zobaczyłam ten wiersz. Ale! Możesz nie zamierzać iść przez życie z chwilami egzystencjalnych "wglądów", ale to się przecież dzieje. Jeśli już zaistniało, to wpływa na Twoje dalsze koleje. Ponadto, z innego punktu, masz naturalną skłonność do tychże sekcji, w związku z czym, nawet jeśli grawitacja będzie Cię "uziemiała", chwilami będziesz się wymykał i rozmyślał, chociażby w intymnych zakamarkach własnego umysłu. Przekonamy się o tym szybko wraz z następnymi wierszami :) Niemożliwość poznania jest kusząca, jak dobry afrodyzjak :) I wcale nie musi się kłócić z uciechą z tego życia i czuciem go pełną piersią, wręcz przeciwnie :) Choć nie zawsze. Zaczynam gadać sama do siebie już widzę, więc nurkuję z powrotem w codzienność, do tych rabarbarów i w ogóle :D
P.S.
Rododendrony??? 🤔😄

Ciekawie się zrobiło :) to dodam, że te paradoksy, koany, nagłe zachwyty, paraliże, czyli wglądy, to ja to osobiście nie zamierzam iść z tym przez całe życie, no, co Ty?! :) Ja tam pójdę dalej, Ty zresztą pewnie też, przecież wiersz za wierszem piszesz też ;) A może zakręcę się prędziutko, jak bączek z kapsla wypełnionego saletrą z cukrem i wystrzelę w kosmos? Hm... Kuszące :)
I czy słyszałaś saksofon na tle potrojonej perkusji? ;) Sobota, to w głowie robota :) Pozdrawiam i wracam do rozrabiania z rabarbarami w rododendronach!