Frustracja gniew wycofanie
przechwyciły mój świat we władanie.

Smutek stłumił świadomość uzewnętrznił ego
niemoc barbarzyńsko napędziła strachu potrzebom.

Najgorsze, że ja wiem dlaczego…

To poczucie winy, którym obarczyłam życie
z premedytacją szkalując rodzime obycie.

Apogeum eksternistycznie wyrażone w cudzysłowie
z dysfunkcyjną destrukcją prężnie idzie w zmowie.

Sama sobie to wszystko robię!
Strach pomyśleć co jeszcze siedzi w mojej głowie.

Ograniczam swoją wolność swobodę wyrażeń
trzymając się kurczowo zamierzchłych wydarzeń.

Jak gdybym była afektywnie dwubiegunowa
ciężko zdiagnozować która oficjalnie włodarzy połowa.

Z dna podnosiłam się miliony razy
określam to stadium możnością bez twarzy.

Sposobów patentów zaczerpnęłam krocie
wychodziłam na przekór piramidalnej tęsknocie.

Walczyłam przegrywałam, szaleńcze toczyłam boje
w pojedynkę trudniej stokrotnie niżeli we dwoje.

Poczucie niższości noszę na ramionach
próbowałam wszystkiego przyrzekam i niech skonam.

Byłeś dla mnie bardzo ważną osobą
jednak nie umiałam uchronić Cię przed chorobą.

Bezmiar swych żali wylewam w poduszkę
Oczyma widza lustruję nieudaczną prowincjuszkę.

Choć pragnęłabym zaniechać prześladowczej woli
brak mi w tym Ciebie i pewności siebie, to cholernie boli.

Przeżywam Twą nieobecność uciemiężenie od nowa
każdego dnia gdy w mojej opinii, jestem już zdrowa