gąszcz
pochłania
mnie


gąszcz wżera
mi się w mózg


oplata gałęziami klatkę piersiową
ściska
dusi
serce


gąszcz obejmuje mnie
osacza


wbija się w skórę
w tkanki
podskórne


i wypływa
spod niego krew
razem ze mną


na beton
na styczniowy mróz


gąszcz przebija
bańki gałek ocznych
jak kolorowe baloniki


jestem
pomiędzy gałęziami
królikiem bez nory


pożywieniem
lisów i wszystkich
innych zwierząt


nie ucieknę
dokądkolwiek
gąszcz porósł miasta
zalał ulice i pomieszczenia
w których zarabiam na życie w nim


na oddychanie
w nim
na
umieranie
w nim
jak dramatyczna
komediantka


jestem ostatnią
kobietą
w jadowitym gąszczu ssaków


ostatnim mężczyzną
w świecie bezwzględnych kobiet


ostatnią kartką
papieru


rwaną
w zakładzie psychiatrycznym
przez zaślinione palce


ostatnim ziarnem
na placu wśród gołębi


ziarna
nie mają głosu
rąk
nóg
ani skrzydeł…
i innych możliwości
zdezorientowania otoczenia
ucieczką


ziarna mogą tylko czekać
na wiatr
który szarpnie je
gdzie indziej
w gąszcz albo w niebo