Czasami zdarza się dzień, kiedy niebo na chwilę umiera. Otwierają się na oścież bramy i wyglądają odbicia wizerunków zachowane w pamięci. Ruch lotniczy wstrzymany, by nie zahaczyć o skrzydła.

Przykryłam Was marmurową kołdrą, ale i tak już stamtąd powędrowaliście w inny świat. Została tylko mała szczelina, do której wrzucałam listy z obietnicą poprawy. Bo ileż mogłam ciągle stać ze spuszczoną głową? Myślałam, że bez Was wszystko się skończy jak pas startowy. Nie poszybuję w górę, zostanę przywiązana supłem na dwa wymiary.

I kolejny raz jesień zrzuca obumarłe sukienki, a deszcz dzwoni o szyby. Rozmazują się smętki… Sufit przecieka, a parasol gdzieś się zapodział. Boję się tych trawników pełnych chryzantem, niby utkane wspomnieniami tureckie dywany, a ja wciąż nie rozumiem, że nic nie usłyszę…

Po omacku dwa kroki na krzyż i dla Taty krzak dzikiej róży. Mama uwielbiała kocimiętki, jeszcze po lecie łaskoczą słodkim fioletem. Zmurszała ławeczka i światła w moich oczach jak lasery namierzają nad głową odbicie na chmurze. Nie ogrzeje sinych rąk nawet największy znicz. Zasiałam Was w sobie na co dzień. Rośniecie wspomnieniami. Co roku nowy pamiętnik wypełniony po brzegi. Prywatna biblioteczka dla wtajemniczonych.

To nic, że znowu będzie mgła, skropli się jak tęsknota. W ten dzień nie tylko ja patrzę w niebo, szukając znaku, bo przecież i tak Was kiedyś odwiedzę.