Bardzo posągowy wiersz, przez co wydaje się dość nierealny, euforyczny i nieco lepki przy końcu. Jest jak sto tysięcy skrzętnie pasujących do siebie perfum, ale, Boże, kto za nie wszystkie zapłaci... W każdym razie nie można odmówić mu tego, że jest i niezwykle piękny. Cudowny i godny lepiej pachnącej epoki. Doceniam też nieczęstą supermoc prawidłowego stawiania przecinków, którą podobnie chciałbym kiedyś posiąść.

I widzę, bądź tak mi się zdaje, powagę samej tematyki, lecz jest przedstawiona w rodzaju tak bardzo "uświęconym", choć może i właściwie, że,
ku równowadze i zdeprawowaniu, czytając, miałem po cichu ochotę Twoim bohaterom zapalić z Saturna wziętą jarzeniówkę i przykręcić kaloryfer w pokoju, podstawiając za drzwiami przygłuchą babcię, siorbiącą herbatkę do teleturnieju "Jeden z dziesięciu" (tak naprawdę ogląda dla samego Sznuka), prosząca przy tym, by podać jej zęby ze szklanki, zostawione u kochanków w pokoju.

Mam też skojarzenie z "Pocałunkiem" Klimta.

Zabierasz nas w świat mitologii. Trochę się zastanawiam na ile to symboliczne postaci są dla nas jeszcze ciekawym odniesieniem do rzeczywistości.
Następnie zwroty tj.: "Miej, panie, litość nad grzesznikami" oraz sam tytuł i jego dwa słowa dorozumiewane osobno, a więc: "spowiedź" oraz "oblubieniec". To wszystko – przynajmniej w mojej głowie – ze względu na prywatne odniesienie do realu pozwala na domniemanie bezpośredniego odniesienia do tradycji chrześcijańskiej.
W tym sensie połączenie symboliki (tu słownej) mitologicznej oraz chrześcijańskiej zdaję się być celowym zabiegiem, który ma na celu uniwersalizację przekazu. I wydaje się to by słusznym zabiegiem, bowiem i grzech i miłość, i seks, i wewnętrzne poczucie nieporządku – są zagadnieniami uniwersalnymi. Dotyczą wszystkich ludzi na przestrzeni wieków.

Perypetie chcianych i niechcianych miłości postaci mitologicznych niewątpliwie miał bezpośredni wpływ na funkcjonowanie świata opisanego w mitach. Czy więc i miłość w jej formie duchowej oraz cielesnej, również ma taki wpływ na losy i dzieje świata? Każdy odpowie sobie sam, ale wydaje się, że zawsze odpowiedź będzie mniej lub bardziej twierdząca.

"Niech się nie trwożą serca
przebite strzałą Erosa,
niech nie wypełnia ich lęk
przed spokojem płynącym z miłości."
– a tu miks myślowy z tym elementem chrześcijańskim ("Niech się nie trwożą serca" - odniesienie do ewangelij św.Jana). W zestawieniu z Erosem, który utożsamiany jest z miłością cielesną (tu wracam myślą o encykliki pp. Benedykta XVI "Deus Caritas est") i w słownych ramach pojęcia "miłość", dk tego szczypta wspomnianego spokoju – to wszystko pozwala wskazywać na błogosławieństwo, a przynajmniej usprawiedliwienie czynów miłosnych.
I już sama końcóweczka:
"ale i ty, panie,
wybacz grzesznikom,
gdy choćby przez chwilę
nie wiedzą, co czynią."
– tadam! wierszowany grzech. Wybacz, wybacz nam, jeśli zaślepieni miłością pozwolimy sobie na grzech, który daje spełnienie lecz poza ramami wyznaczonym nam przez sumienie.
Tak bym to jak widział.
Myślę, że te mitologiczne postaci będą sprawiały trudność w odbiorze, bo nam się już po prostu "przejadło" zastanawianie nad znaczeniami, symbolami zaorzeszlymi. Łatwiej jest nam powiedzieć, że "to bajki były jakieś", I pobiec dalej do mniej poukrywanych wersów.
Zapewne Twój wiersz można odczytać również w inny sposób, natomiast moją interpretacja poplamiona prywatnym stosunkiem do wiary, Boga i miłości, wygląda właśnie tak. 😉
Rozwijając trochę jeden z wątków wiersza powiem na koniec tak:
zaprawdę, zaprawdę powiadam wam – whmagający, acz wartościowy jest tenże wiersz! Amen.
pozdrówki 😉🙋🙂

Zauważyłem przelotnie że często w swojej twórczości używasz archetypu "męskiej miłości", często mam wrażenie ze robisz to by jakiemuś swojemu bohaterowi nadać trochę mrocznego aspektu.
Z tego co mi wiadomo homoseksualizm (zwłaszcza w wydaniu męskim) jeszcze do (chyba) połowy XX wieku uważany był za chorobę. A w XIX wieku nawet za to karano (o klapa jeszcze po II WŚ wsadzano za to do pierdla).
Więc ten twój archetyp ma coś z posmaku romantycznego owocu zakazanego.

Ten utwór gdy czytałem go za pierwszym razem w wielkim pospiechu wydał mi się kolejną "modlitwą kochanków", ale coś mi nie pasowało.
Więc przeczytałem dokładniej jeszcze ze dwa razy i wyłuskałem "kilka rodzynek z ciasta"

W czasach gdy Można za rękę iść przez miast z osobą dowolnej płci i koloru skory.... STOP ale się zagalopowałem. Te czasy dopiero nadchodzą.

Zauważam że jednak walka o "swoje", o możliwość wyrażania siebie takim jakim się jest (także o uprawianie seksu tak jak się chce, i kochanie tak jak serce podpowiada). Że czas takiej walki dopiero trwa, od jakiegoś czasu (wiem, masło maślane) i że archetyp "geja jako wojownika o wolną miłość i inne takie tam" jest nadal ciekawy

Zajebiście oddałaś dramaturgię tak na marginesie ;)

Pozdrawiam ;)