Czuje się z poniewierana zabita jakby duża cześć mnie przestała istnieć ta radosna ta fajna ta pewna i ta zakochana do szaleństwa zawsze z tobą zawsze w ogień za tobą murem. Teraz się czuje rozdarta miedzy sercem a rozumem serce cierpi rozum analizuje. Serce wyje z bólu krzyczy i płacze od dawna raz ciszej raz głośniej nic nie dociera choć rana się goi ciagle się otwiera. A rozum cichy doradca niby logiczny ale przebiegły tak naprawdę nic nie rozumie czysta matematyka a gdzie miłość i zaufanie. Miłość jest zaufania brak. Czy ten stan rzeczy ma sens nie wiem i pewnie długo się nie dowiem. Ale kocham choć nie powinnam to kocham i staram odzyskać to co straciłam ale idę we mgle bez powrotu a końca nie widać drogi i przeszkód tez można się tylko potknąć i poranić. Czy to walka przegrana nie wiem choć się boje podejmuje rękawice i idę. Choć odwracać się nie warto odwracam się i płacze i stoję i czekam aż strach przed dalsza droga minie. I wtedy idę póki się nie odwróce a gdy się odwroce to znowu czekam i płacze aż pójdę. I znowu idę droga coraz dłuższa a mgła coraz wyżej i idę a teraz czasem tez się odwroce wstrząsnę ramionami ale się już nie zatrzymuje i zadaje sobie pytanie czy warto? Nie wiem... ale idę...