Twoje Wiersze - niesomatycznie

niesomatycznie

biały (bez rymów)

2023-01-18 19:39

jestem. tam gdzie zwykle —
w kabinie na szczycie
pojazdu wyglądającego
jak wierna kopia mnie.
w skali 1:350 jakbym był
niewidzialny. to kontury
mojego jestestwa
nakładają się na siebie
i zamykają

mam. otwarte oczy
i nie czuję siebie. ruch
który rodzi się w myśli,
stygnie nim drgnie ręka.
zwieszam się z balkonu
ust. stuknęło w podłogę
spadając i już było
echem.

autor

Czarek Płatak

przejdź do strony autora

Ocena wiersza

Wiersz został oceniony

5 razy

Treść

Warsztat

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

naskraju*^(*)

2023-01-21

Taki stan pomiędzy sobą, a drugim ja, jest częstym wybiegiem. Ucieczką od codzienności. Jednak stres nie pozwoli za długo tam trwać. Czy dojście na szczyt peela jest tęsknotą? Czy tylko alternatywą oddalenia się od somatycznych zaburzeń. Bo przecież człowiek nie ucieknie od choroby XXI wieku.

Serdeczności

Czarek Płatak

2023-01-25

Fakt, nie ucieknie. Jest i tęsknotą, i ucieczką, i dziwnym psychofizycznym odczuciem.
Osobiście, chyba mógłbym tam trwać dosyć długo.
Ale, zdaje się szczęśliwie przeważają obowiązki.
Pozdrowienia

sisy89

2023-01-19

Czasem mamy wrażenie, że jesteśmy poza sobą, ale od siebie nie można uciec. Można jedynie stłumi to, co dokucza, ale na jak długo...?
Świetny wiersz.
Pozdrawiam serdecznie :)

Czarek Płatak

2023-01-25

Poza, albo hmm w sobie. Na pewno jest nas więcej niż 1
Dzięki i pozdrawiam

Traszka^(*)

2023-01-19

nie wiem co napisać...pod wrażeniem***

Czarek Płatak

2023-01-25

Ja też nie wiem :)

Annna2

2023-01-19

Trudno jest uciec od siebie.
A wiersz bardzo dobry- jak warstwy życia- kolejno po sobie.

Czarek Płatak

2023-01-25

Może za bardzo się w sobie okopałem :))

Richard Austin

2023-01-18

Wizja, w której człowiek staje się maszyną i zachowując, charakterystyczny dla istoty ludzkiej sposób odbierania rzeczywistości. Niezwykle ciekawa wizja. Pozdrawiam