Twoje Wiersze - Ballada o utraconym szczęściu

Ballada o utraconym szczęściu

biały (bez rymów)

2025-10-03 00:33

Ale ma kota,
kot ma nas,
szablony z przeszłości,
ramami przyszłości
a my gdzieś w tle
nienauczeni oddychać
siorbiemy w pośpiechu powietrze
głusi dla samych siebie
ślepi na piękny świat
w rzece nakazów
jak żyć

a wystarczy usiąść
z kawą dłoni...

autor

TaniecDłoni

przejdź do strony autora

Ocena wiersza

Wiersz został oceniony

5 razy

Treść

Warsztat

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

Larisa

dziesięc godzin temu

I to zrozumieć (te słowa dopowiedziałam sobie po puencie wiersza)... jednak obawiam się, że ta "rozumność" będzie mierzona wielkością kubka... im większa pojemność, tym dłuższe będzie rozumienie.
Najkrócej przy espresso...
Nietuzinkowy wiersz, zatrzymał mnie.
Serdecznie pozdrawiam

Rusticus ^(*)

ponad dwanaście godzin temu

Kremogialnie

TaniecDłoni

ponad dwanaście godzin temu

Hmm... A tak żebym zrozumiał? ;))

jolka

dzień temu

,,,odetchnąć i wszystko,chocćna chwilę, wraca na swoje miejsce..

TaniecDłoni

ponad dwanaście godzin temu

To może większy kubek kawy? :))
Pozdrawiam

sturecki

dzień temu

Ballada z gorzkim tonem – o tym, jak szczęście ginie w pośpiechu i nakazach.
Ludzie stają się ślepi i głusi na własne życie, choć wystarczyłoby zatrzymać się na chwilę.
Szczęście czasem siedzi w kubku kawy, tylko trzeba się z nim dosiąść, a wcześniej zaparzyć.
6/5