X
Nadzieja
proza wierszowana
2025-12-20 17:23
Nadzieja
Życie me na laurach trzymałem
Iż nic mi nie ubywało
Choć wciąż czułem że miałem za mało
Lecz czego ma dusza pragnęła, to mnie zastanawiało
Błądziłem po polu szukając istnienia
Gdy w końcu w zaciszu mego siedzenia
Pojawiła się postać o wyglądzie marzenia
Czymże zasłużyłem jako człowiek marny
Byś mi życie zmienił na wieczne palmy
O jakże marne me życie było
Tuląc się do łoża mego
Nie znając sensu mego
Lecz ścieżkę mą oświeciłeś
Bym końca nie doczekał
Iż nie zasługuje na nic z tego
Tyś mnie odnalazł w koncie życia mego
I bardzo ci dziękuję za życie moje
Które pokazało mi iż żyje niedolę...
Iż nic mi nie ubywało
Choć wciąż czułem że miałem za mało
Lecz czego ma dusza pragnęła, to mnie zastanawiało
Błądziłem po polu szukając istnienia
Gdy w końcu w zaciszu mego siedzenia
Pojawiła się postać o wyglądzie marzenia
Czymże zasłużyłem jako człowiek marny
Byś mi życie zmienił na wieczne palmy
O jakże marne me życie było
Tuląc się do łoża mego
Nie znając sensu mego
Lecz ścieżkę mą oświeciłeś
Bym końca nie doczekał
Iż nie zasługuje na nic z tego
Tyś mnie odnalazł w koncie życia mego
I bardzo ci dziękuję za życie moje
Które pokazało mi iż żyje niedolę...
Nadzieja
