Jeszcze nie otrze łez mogile
współczucie, które z bólu kona
i myśli rannych odrętwienie,
co raz po raz zamyka oczy.

Głośno wykrzyczeć chce nostalgia
prawdę o raju, który istniał
i o wolnościach udręczonych,
jakie rodziły się zwycięsko.

I te cierpienia powracają
jak bumerangi w ręce dzieci,
takie młodziutkie nieskalane
mocą doświadczeń dawnych istnień.

Dlaczego ziarna wciąż kiełkują?
Jak drzewa rosną źdźbła goryczy.
Dlaczego wiatry w sercach szumią?
I zło jak trąby podmuch ryczy.

Kiedy nastanie ukojenie?
I balsamować zaczną rany.
Kiedy ku niebu wzlecą świece?
Modlitw błagalnych i tak cichych.

Na parapecie stanę, Panie,
by bliżej Ciebie być w tej chwili.
Bo tylko Twoje zmiłowanie
ludzi obudzi, by przeżyli.

Lecz jeśli nie chcą, nie poradzę
i zmuszać ich nie będę wcale.
Kiedy zastygnie lód w krysztale,
gorączka żadna nie ożywi.

Lecz jeszcze chwilę pooddycham,
by sercem przeszyć gęstwin roje -
- smutku, rozpaczy, nienawiści.
Znikną w miłości plany zbrojeń.

I tylko jedno pozostanie - w ciszy,
co nigdy nie ma dosyć.
Motylich skrzydeł lądowisko -
skóra jedwabna, krucze włosy.

Moje marzenia i ich lęki o to,
czy będą mieć nadzieję noce, 
by gwiazdy dzień wypełnił.
Dni pośród których czerń bieleje.

Moje powieki wciąż się troszczą
o sen cierpliwy tego świata,
gdzie słońce świeci pastelowe,
a dobro z dobrem laury splata.

Wybacz, o świecie niepokorny,
że zamiast płakać, ufam wielce.
Zamiast kupować czarne szaty,
wolę w codziennej biec sukience.

Bo jeśli każdy podupadnie
i straci z siłą każdą wiarę,
to nie otworzą drzwi się - żadne.
Wcale nie będzie jutra. Wcale!