Miłość odchodzi do nieba
Aniołowie tkają z niej szal
I gdy potrzeba otulają
Nim Nas

Treść

Elu myślę że miłość to pewnego rodzaju indywiduum. Przeradza się w formę potrzebną dla danej jednostki a potem jeśli jest odrzucona rozpada się na drobiazgi. Raczej nie widzę jej jako wędrującej nieustannie między wszystkimi ludźmi...
Podkład muzyczny w dziesiątkę.
Pozdrówki.

Na idealną nie warto czekać na przystanku. Nie nadejdzie, można się nabawić tylko kataru. Ta prawdziwa nie szuka poklasku i nie ocenia, czy pasuje do ideału.
Pięknie pogrywasz z tą miłością, której obliczy nie da się zliczyć.
Z przyjemnością czytałam.
Pozdrowienia!

Czasem pozostaje, nie utopisz w kałuży. Niewiarygodne są te Twoje rozważania, niewiarygodnie swietne!

Bardzo ciekawy wiersz, a w tematyce miłości jak wiesz, Elu, łatwo polec na banale,
Ty oczywiście nie poległaś, bo wiersz jest nietuzinkowy, a co do odpowiedzi,
cóż, myślę, że ile osób, które ją przeżyły tyle odpowiedzi na nie,
bo każdy człowiek to indywidualista, i przeżywa inaczej czasem
może nawet nie widać tego po nim, bo swoje rozczarowanie przeżywa
w ciszy i samotności, nie mówią co nim głośno.
Tak czy siak, nawet po sparzeniu, msz warto dać sobie szansę,
jeśli poczujemy te wzajemne fluidy przyciągające...
Pozdrawiam Cię serdecznie i świątecznie, Elu,
z podobaniem dla wiersza :)

Tak się przy okazji Twojego wiersza zastanawiam na ile akurat w dniu dzisiejszym między śmiercią a Zmartwychwstaniem zastanawiamy się nad tym, jak ten czas spędził Chrystus... Spędził czas...? Co się wówczas wydarzyło ważnego? Nie leżał sobie przecież w grobie jak na Hawajach czekając na poranek, kiedy to powstanie z martwych. To jest myślę ważna a pomijana myśl w tym sietym czasie w Kościele, a dotyczy przecież Miłości.

Jeśli chodzi o tę miłość bardziej powiązana z Twoim wierszem, Elu, to właściwie powinno być z nią podobnie. Jeśli zostala złamana, stała się bólem, a nawet cierpieniem, to powinna obumrzeć, a następnie odrodzić się w człowieku jaki kolejny etap życiowego dojrzewania. To teoria. A praktyka? Zależy od nas, czy wymagamy od siebie, czy poprzestajemy nabezcelowym użalaniu się nad sobą.

Ciekawy wiersz, Elu. Rozbudza myśli. Pozdrawiam Cię serdecznie. Hej ho!

Miłość, przemija jak sen, zostawia,ślad, oby zawsze miły.. Złego nie warto pielęgnować.
Pozdrawiam,
Miłego dnia

Zaskoczyłaś tematem i formą. Lirycznie się zrobiło. Super! Ja myślę, że ugnębiona codziennością, w przebraniu Kopciuszka, oddziela od piasku mak. Z pozdrowieniem świątecznym :-))

Gdyby w sercach ta muzyka zawsze grała to by nigdy nie odleciała ... i na cmentarzu by nie spoczywała ...
bo miłość zawsze miłością odpłaca ... po grób ...