Lubię Twoją poezję a zwłaszcza zauroczony jestem blaskiem, unoszącego się na rzece światła do źródła ich myśli…
5/6
Pozdrawiam i głosuję:)

Piszę drugi raz - okazało się, że wylogowało mnie.

Gdybyśmy żyli w takiej jaskini - nie wiedzielibyśmy wiele o świecie
Może tak być, że wszystko, co nas otacza jest iluzją.
Jednak miłość doskonała istnieje, tak jak istnieje genialny Konstruktor, dzięki któremu funkcjonujemy my i cały Wszechświat.
Piękny, filozoficzny wiersz...
Serdecznie Ciebie Droga Lariso pozdrawiam:)
5/6
Oddaję mój głos na Twój wiersz.

Jakby o przeszłości bardzo zgrabne metafory pozdrawiam serdecznie 😉👍👏

...
przewiduję jutro
a ono
ono stroi się po swojemu
nie zwraca uwagi
zmywa makijaż
ubiera się w nie swój strój
idzie nie tam gdzie chcę
...
Pozdrawiam serdecznie
Miłego popołudnia
Głosuję na...

Tytuł i treść utworu przywodzi na myśl alegorię jaskini Platona. Mam podobne skojarzenie do mojego przedmówcy. Gdyby doszło do takiego spotkania filozofa i poety, pewnie dyskurs toczyłby się wokół autentyzmu poezji, jakie okoliczności sprawiają, że utwór poetycki nie jest tylko zniekształconym przetworzeniem rzeczywistości, a może iluzją twórego namysłu człowieka będąc jedynie wytworem skoplikowanych operacji Al (o ile Platon wiedziałby, co to takiego!). W wierszu jest odpowiedź, "poezja zagląda w duszę, szukając ogrodu do projekcji snu, oświeconego umysłu". Kontrą dla "oświeconego umysłu" jest sytuacja, którą u Platona uosobiają ludzie przykuci do jaskini, uznający za rzeczywistość, tylko to co widzą (cienie).
W wierszu, światłem jest miłość, mająca swe źródło w człowieku.
Przepiękna jest pierwszą fraza wiersza, która jest nawiązaniem do sposobu w jaki Chrystus przywracał wzrok ślepcowi.
Poetyckie metafory mogą pełnić rolę " opatrywania i otwierania na wrażliwość odczuwania serca i umysłu czytającego.
6/6 ! Oddaję mój głos na wiersz.
Serdecznie pozdrawiam, Droga Przyjaciółko:))⭐️

Jest w tym wierszu miłość do samego aktu pisania. Wiersz ze świetną alchemiczną metaforyką. Bardzo na TAK :)

Filozoficzny seans ... jakby Platon spotkał poetę i razem lepili sens z popiołu, światła i ludzkiego bólu.
To refleksja o sztuce, która próbuje leczyć świat, choć sama krwawi ... o miłości, co miała być prawdą, a została cieniem. Bo jak się nie ma światła w sobie, to i poezja staje się tylko latarką w cudzej jaskini.
Póki co, głosuję na WM.
6/5

świetny wiersz o niemożności osiagnięcia "doskonałości" przez falsyfikat.
Na marginesie taka refleksja - medal ma dwie strony, ale teraz stanął... na kancie (rozumianym dwojako) - tym jest dla mnie AI

tak jak prawda nas wyzwoli
tak też AI nas zniewoli

z uznaniem!
Stef

Zauroczyła mnie przede wszystkim
następująca refleksja - doskonała
miłość jest rzeką światła biorącą
źródło w człowieku.
Czytałam z zaciekawieniem .
Serdecznie pozdrawiam, myśli
przyjazne zostawiam:)