na horyzoncie
gdzie niebo płonie
purpurą zachodu
majestatyczny smok Temerair’e
sunie po wzburzonych
wodach Tamizy

jego łuski połyskują
w ostatnich promieniach słońca
a ogromne skrzydła
niegdyś potężne i dumne
teraz opadają bezwładnie
jakby w żałobie
po utraconej chwale

statek, który go prowadzi
jest niewielki w porównaniu
z potężnym smokiem
ale jego załoga
zdaje się nie zwracać uwagi
na majestatycznego pasażera
być może są zbyt zajęci
własnymi myślami
o rychłym rozstaniu

woda jest wzburzona
jakby sama Tamiza
próbowała wyrazić swój żal
z powodu utraty
tak wspaniałego towarzysza

niebo pociemniałe
ledwie przebijające się
przez chmury
co dodaje scenie atmosfery
melancholii i nostalgii

smok Temeraire’a
niegdyś symbol potęgi i odwagi
teraz jest jedynie cieniem
swojej dawnej świetności
prowadzony na spotkanie
z przeznaczeniem
które każe mu
rozstać się z życiem

widok jest pełen symboliki
kontrastów i emocji
patrząc, można niemalże usłyszeć
szum fal i poczuć żal
towarzyszący utracie
czegoś pięknego
i wyjątkowego