Dziś patrzę na ciebie nie jak wróg na wroga,

jak na obietnicę, karmiącą złudzenia.

Pamietam twe imię, znałem cię od środka –

teraz patrzę chłodno, raczej obojętnie.

Nie jestem bez winy, wiem, co wybierałem,

nie zrzucę wszystkiego na słabość, pokusę.

Nie raz sam przed sobą drzwi zatrzaskiwałem,

tonąc w pustce, która nie zna przebaczenia.

Byłem zagubiony, grzechem uwiedziony,

szukałem bliskości, choć błądziłem ślepo.

Nie mogłem żyć z bólem, co zostawia blizny,
wraca, gdy zapomnę – i znów mnie pochłania.

Z tym bólem bez ciebie, z tym głodem bez smaku,

i pustką, co – chociaż nie boli – wciąż trwa.

To walka o bycie na popiołach marzeń,
o każdy poranek i każdą słodycz dnia.

Nie ma już powrotu do kłamstw i pozorów,
a twoje wspomnienie wyblakło na wietrze.

Nie wrócę do ciebie, nie próbuj mnie kusić… 

Zbyt długo walczyłem, by móc dalej wierzyć.


Nie czuję twej magii, nie szukam czułości,

choć wołasz i kusisz szeptem dawnych pragnień.

Dziś jesteś ozdobą i mnie już nie wzruszasz
jak manekin w świetle ulicznej wystawy.
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
Wyborowo –
z półki.