Naprawdę mi się podoba. Taka delikatność i ulotność jest zawsze wysoko ceniona. Wprawił mnie ten wiersz w większą zadumę już niekoniecznie wspominającą słowa utworu, ale ogólnie nad czasem rozkwitania i zrzucania "ubrań" oraz piękna w przygotowaniu na gorący czas lata. Łatki są częścią kwiatu, a kwiat częścią drzewa, przez co samo drzewo jest tym "żyjącym" a zrzucając łatki przecież nie umiera - tak sobie pomyślałem ,że przecież płatki są w pewnym sensie jak włosy dla człowieka, co wypadają jakiś czas, lecz nie oznaczają permanentnej śmierci istoty. Jest w tym romantyzm opadających płatków/liści ci szepczą o odchodzeniu, ale w twoim wierszu one trwają już nie blisko drzewa a między ludzkimi słowami w kartkach z innego drzewa. W moim przypadku czasem włosy po przeczesaniu się po prostu ulatniają i opadają na strony książek, by potem przypadkiem trwać kolejne lata do ponownego otworzenia strony.... Jest w tym jakieś połączenie którego nie umiem sprecyzować

Wiosennie w twoim stylu ;)