zgadzam się z poprzednim komentarzem - nie jestem w stanie rozszyfrować treści, ale wiesz co - podziwiam lekkość, z jaką bawisz się wieloznacznością "rozczłonkowanych" wyrazów :) i choć całość dzieła nie wiele mi mówi, to analizując poszczególne słowa i odkrywanie jak nad nimi kombimowałeś sprawia mi wiele radości :) Ja w swoich wierszykach siędzę głęboko - na samym dnie pudełka - Ty z niego nie tyle wyszedłeś, co wręcz uleciałeś.. i to też jest piękne ! :) pozdrawiam cieplutko :)

Do czytania Twoich wierszy trzeba mieć szczególną ochotę. Zabrałem się za zaległości: „z'mieć, o'set, o'po'wieś Gli'will'inną, kara ql tury, że'gna-nie za friko”. Oto moje przemyślenia.

Twoja poezja jest radykalnie eksperymentalna, oparta o jakieś rozbijanie języka, fonetyki i celowym zakłócaniu składni. Wsadzasz do treści dużo neologizmów i gmatwasz ją np. wstawkami typu „Q”, co powoduje, że sens nie jest dany czytelnie, lecz musi być wydobywany wysiłkiem i to sporym.

Forma oscyluje między groteską, sylabotonicznym szkieletem a Twoją pozorną swobodą, która prawie zawsze zastępuje klasyczne znaczenie. Styl jest hermetyczny, bliski poezji awangardowej.

Żeby czytać Twoje wiersze, trzeba być czytelnikiem cierpliwym, do tego oswojonym z chaosem języka, i lubiącym zabawy słowne. Już same tytuły stanowią nie lada wyzwanie dla intelektu, nie mówiąc o „zagadkach” ukrytych w treści.
Podziwiam konsekwencję stylu, choć nie zawsze go rozumiem, a co za tym idzie – nie odnajduję przesłania.
5/6