Jest w tym wiele prawdy. Niepokój egzystencjalny jest chyba wyłączony we śnie, dlatego też staje się ogromnym (nagłym) ciężarem przy otwarciu oczu tuż po zakończeniu pozbawionego ciężarów snu. Interesujące jak niewiele człowiek może gdy tak wstanie przegnieciony istnieniem, a nawet i wzrok trzyma i tak ciężki sufit. Zasypianie na wieki to nie jest raczej dobry pomysł, choć bardzo poetycki, głownie dlatego że sny są takie "piękne" ze względu na ich fantastyczność w porónaniu do ograniczonego świata rzeczywistości. Gdyby żyć w świecie snów aż do czasu X to nawet i to by przestało cieszyć. Każdy dzień byłby jak z Krainy Czarów , z urodzinami co kwadrans i regularnym szaleństwem po uszy.
Choć głowa dalej zmęczona a wiersz nie napawa nadzieją, to wciąż można "żyć żeby śnić", z dwojga złego to lepsze niż całkowite nieistnienie ;D