Zabrała dywan, zatrzasnęła ściany,
pies nie zaszczekał, nie zatrząsł się dom.
Tylko dźwięk pusty, jak w kubku blaszanym.

A wszystko wcześniej splotła i utkała.
Podobno snuła plany, przepełniając wannę,
godzinami. Kochanie, czy mogę zakręcić?

Chór:
Płyń, Penelopo, niech cię diabeł pchnie
w żagle dziurawe, okręt cisza wchłonie!
prąd ci odłączą, skończysz w domu starców.

Odys:
Myślałem - spłynie. płaciłem za wodę.
A o niej: katar, wysuszy się, przejdzie,
gdy wróci - mokra, zawstydzona cipka.
Dziś nie dałbym dwóch penny.

Coś w niej musiało namierzyć odległość,
tę w latach gwiezdnych; uniosło w łuk brwi.
coś nisko w brzuchu, gdzie u kobiet śpi
zwinięta w embrion wojna, wilk trojański.

Chór:
Płyń, Penelopo! niech cię diabeł pchnie
w żagle dziurawe, okręt cisza wchłonie!
prąd ci odłączą, skończysz w domu starców.

Tezeusz:
Coooool!