Współczuję podmiotowi w Twoim wierszu. Zbyt wiele takich chwil człowiek musi znosić w swoim życiu. Zwątpienie w siebie to bardzo smutny obrazek, bo często choćby się chciało z całych sił, nie da się jako osoba z zewnątrz zmienić tego stanu rzeczy. Jedyną osobą, która mogłaby coś zmienić, jest ona sama, ta, która przeżywa te chwile smutku, zwątpienia i beznadziei. Ale jak tu znaleźć pocieszenie, gdy szarości zachodzą przed oczy, a w sercu chłód? Mimo wszystko uważam, że takie chwile mogą być paradoksalnie zapalnikiem do tego, by odnaleźć cechy wartościowe, by poznać siebie, by móc stwierdzić, jak chcielibyśmy żyć. Przykre chwile potrafią wciągnąć i nie wypuszczać przed lata, siejąc w głowie obrazy nie zawsze adekwatne do rzeczywistości. Sęk w tym, by w tych obrazach dostrzec to, co nam się nie podoba. Czego nie chcemy oglądać, i na to miejsce wstawiać to, co lubimy, z czym lubimy przebywać, co nam sprawia przyjemność. Trzymam kciuki za podmiot liryczny, a Tobie gratuluję wiersza, który uruchomił w mojej głowie lawinę refleksji!