W Twoim wierszu widzę taki opis rzeczywistości, który dotyka praktycznie każdego człowieka. Niektórzy jednak nie dostrzegają tego, bo są zabiegani sprawami mało istotnymi. Przeczytałem Twój komentarz u Eli poniżej. Nakreślasz kontekst cierpienia i trudu, w domyśle pewnie także samotności, co ujęte jest również w wierszu. Moje podejście i moje interpretacje tekstów zawsze opierają się o rzeczywistość, którą ja żyję, a nią jest Bóg. Nie będę narzucał swojego sposobu postrzegania spraw, natomiast napiszę kilka słów, a Ty możesz je w ciszy swoich spraw albo przemyśleć albo zignorować.

Wiesz, ten stan ducha, który umieściłeś w wierszu, zdarza się i mnie w trakcie modlitwy. Czasem podczas adoracji Najświętszego Sakramentu. Wczoraj właśnie byłem w pięknej kaplicy adoracji. Klęczałem tam twarzą oddaloną od Boga o pół metra. To jest niesamowite uczucie dla osoby wierzącej. Myślę sobie jednak przy okazji Twojego wiersza, że mógłbym się nim właśnie pomodlić patrząc na Ciało Chrystusa ukryte w tym małym kawałku chleba. A On by nic nie odpowiedział. Patrzył by tylko na mnie, a ja na Niego. Jednak: czy "tylko"? Czy rzeczywiście nic by mi nie odpowiedział? Dla osoby niewierzącej te wszystkie moje słowa są zwykłym banałem, nawet kłamstwem. Natomiast wierzący doskonale wie, że Bóg najwięcej mówi w ciszy. A jak to się ma do wiersza? No, właśnie tak, że moment życiowy, w którym znajduje się peel, jest idealnym momentem na spotkanie z Bogiem. Otóż, nawrócenie (do którego zobowiązani są wszyscy, także ci, którzy już wierzą, a może nawet przede wszystkim oni) dokonuje się w człowieku w momencie, gdy jest on świadom własnej sytuacji życiowej i duchowej. Dzieje się tak dlatego, że człowiek zawsze decyzję podejmuje w wolności, całkowicie dobrowolnie. Świadomość więc, jaką posiada o sobie samym peel w Twoim wierszu, jest właśnie takim momentem, w którym mógłby on podjąć decyzję, że zaczyna szukać Boga. Nie znajdzie Go od razu, na już, na pewnika. Nie ma w życiu tak, że można mieć wszystko bez trudu. A co dopiero Niebo. Św. Bernard z Clairvaux, cysters, gdy go mężczyźni pytali jak to jest żyć w klasztorze, odpowiadał: "Przyjdź i sprawdź." Nie dawał prostych podpowiedzi. Chcesz się przekonać jak jest, to podejmij wysiłek i sprawdź sam, żebyś nie mówił, że ktoś cię okłamał. Zupełnie podobnie jest w kwestii wiary. Sprawdź. Zrób wysiłek i postaraj się zagłębiać w życie duchowe. Zmierz się z trudami wiary. Podejmij walkę o świętość. Zrób to naprawdę uczciwie, a nie pobieżnie. Zwyczajnie sprawdź. Odejść możesz zawsze. Nikt na siłę nikogo nie trzyma. To mówię nie tyle do Ciebie autora, bo nie znam przecież Twojej sytuacji życiowej, ale do człowieka w ujęciu ogólnym.

Swój wiersz rozpocząłeś piękną, bardzo dojrzałą myślą duchową:
"Zakładam siebie na siebie"
To jest wers wart głębszych przemyśleń, i z chęcią zabiorę go sobie na moje medytacje. Kolejne wersy są jakby pomocniczymi punktami w rozwijaniu myśli głównej. Tam pododaję w ciszy mojego serca kilka znaków zapytania, kilka wielokropków. Tu się otwiera cała gama uczuć i emocji, którym warto się w sobie przyjrzeć.

Kończąc moje rozważanie, chcę byś wiedział, że ten tekst nie jest byle jaki. Nie jest tendencyjny. Są to słowa, które zawierają głęboką myśl o człowieku w świecie. I to jest ważne! A moje refleksje możesz, jak już wspomniałem zignorować.
Pozdrawiam Cię serdecznie. Hej ho! 😊🙋‍♂️

Myślałam, że już nie zajrzę do tego wiersza, a jednak jeszcze raz przeczytałam i pomyślałam, że pewnie jesteś na takim etap swojego życia, o którym chcesz pisać i piszesz, to dobrze, bo w ten sposób rozmawiasz!, ale nie wiem co się stało, mam wrażenie, że jesteś jakiś rzeczywiście inny i tak jak napisałam, w którymś komentarzu, nie mam na myśli wierszy!
Pozdrawiam:)