W takim razie już się poprawiam - moja twórczość powoli się kończy... Dzięki za przychylność, Staszku, ale nigdy nie uważałam się za poetkę - stąd ten cudzysłów:)
Pozdrawiam :) B.G.

Musze się wtrącić,za co przepraszam, ale napisałaś o swojej twórczości w cudzysłowie , przeciwko czemu chcę zaprotestować. . Nie należę do ludzi , którzy słodzą, gdy widzą, że nie m za co. Może Twoje wiersze nie wchodzą w jakąś specjalnie oryginalną tematykę, ale jedno jest pewne, masz w sobie talent poetycki, który wyraża się w wyczuciu śpiewności i melodyjności tekstu. Twoje wiersze to twórczość, a nie "twórczość".

Moja "twórczość" raczej chyli się już ku końcowi... ale może jeszcze coś wyłuskam ze swoich "intelektualnych zasobów".
Może... Miłego dnia :) B.G.

Bronisławo - Niech więc wszyscy dzielą się bezinteresownymi komentarzami. Oby, po pierwsze, trzeba było na nie zasłużyć, po drugie, były przekonywajace w wystawianych ocenach i po trzecie, wcale nieostatnie, jeśli pozytywne - to konkretnie - dlaczego. Szczerze życzę Ci ich wielu. A ogólna korzyść będzie taka, iż będzie wiadomo w jakim kierunku zmierzać w twórczości. Serdecznie pozdrawiam.

Z przyjemnością przeczytałam Twoją odpowiedź, Staszku :)
Moim zadaniem, czyli zadaniem Czytelniczki, jest przede wszystkim docenienie trudu autora (bo doskonale wiem, ile pracy wymaga stworzenie wiersza), a nie pozostawienie jedynie kilku miłych słów na zasadzie wzajemnej adoracji właśnie. Dlatego zgadzam się z Twoim "wywodem" w tym temacie:) Pozdrawiam ciepło :) B.G.

Bronisławo - niezwykle sobie cenię bezinteresowne komentarze.
Skąd ta opinia? Myślę, że to najwłaściwsze określenie pewnego zjawiska, nie tylko na tym portalu: wzajemna adoracja. Autorzy różnią się pod wieloma względami, ale sporo jest zgodnych co do jednego: na komentarz pod wierszem, trzeba odpowiedzieć komentarzem u tego kogoś. Pół biedy jeśli oceni się merytorycznie. Podziękowało się za opinię i poświęcony czas, ale warto być szczerym we własnych opiniach i jeśli już decydujemy się na "rewanż", niech to będzie ocena z uzasadnieniem, bo wtedy, z jednej strony, poddajemy się również ocenie czytelników, zaś z drugiej, komentowany autor, ma okazję usłyszeć coś wartościowego i konkretnego, zamiast ogólników.
Przyznaję bez bicia, że rzadko komentuję i jeśli już , uczulony na "niedoskonałości" - szczerze je ujawniam. I nie świadczy to o tym, że ich nie ma w moich tekstach. Mur, beton są, tylko je pokażcie, bym nie tylko je dostrzegł, ale i zaakceptował, coś korzystniej zmienił lub poprawił. I oczywiście nikogo nie zmuszam do komentowania, a komentując nie czekam na rewanż.
I jeszcze jedna istotna sprawa. Co szkodzi być wyrozumiałym, spojrzeć przez różowe okulary, dopatrzeć się pozytywów, a doskonale się do tego nadają ogólniki, okrągłe słówka, dostrzeganie „drugiego dna”, pola do puszczenia wodzy wyobraźni, możliwych interpretacji itd., itp.? Po prostu nie pozwala na to poprzeczka, którą stawiam poezji, w oparciu o to, co przeczytałem lub usłyszałem i co stało się …chyba niedościgłym wzorem. I tylko czasem , od wielkiego dzwonu, chociaż bez pewności, pojawia się pytanie: czyżby mi się coś tym razem udało?
Dziękuję za Twój komentarz, który skłonił mnie do podzielenia się tymi kilkunastoma zdaniami i bardzo serdecznie pozdrawiam.

Agnieszko - To trudny do rozstrzygnięcia spór: polegać na innych czy na sobie. Prawda chyba leży nie tyle po środku, co w rozsądnym korzystaniu z obu źródeł. Dziękuję za włączenie się w komentowanie wiersza i pozdrawiam.

Cieszy mnie nuta przekory, bo to otwiera "okno" do Twojego wnętrza. Problem, co decyduje o naszym życiu (nazywanym często właśnie losem), często zależy - choćby od światopoglądu. Myślę, że w świadomości każdego, tkwi przekonanie, że niestety , nie wszystko od nas zależy, a od kogo lub czego, szukamy, często bezskutecznie, całe życie. Jest już nieźle, jeśli chociaż przeczuwamy. Pozdrawiam.

Nie ma co mieszać losu do takich spraw. Albo człowiek nauczy się czegoś na swoich lub cudzych błędach i zastosuje te wnioski w życiu, albo będzie kierował się jedynie tym, co czuje w danej sytuacji, co nie daje gwarancji na niepopełnianie błędów z przeszłości. Ale oczywiście w wierszach możemy żywić nadzieję w różnych aspektach, nawet wysyłając prośbę do losu o pomoc.

Konwalio - praktycznie każdy wiersz dotyka przeszłości, bo teraźniejszość dopiero się dzieje, a przyszłość - to w gruncie rzeczy niewiadoma. Wszyscy popełniamy błędy, ponieważ nie jesteśmy w stanie przewidzieć wszystkich konsekwencji czynów, które popełniamy. Czasem nadarza się szansa, by uniknąć zachowań, w których już popełniliśmy błąd. Czy się to udaje? Los oferuje sporo niemłych niespodzianek, ale dlaczego ,czasem, nie mogłby przyjść z pomocą, przypominając co sie nie udało? Dziękuję za komentarz i pozdrawiam.