Broniu, chociaż tego nie przewidziałem, refleksja na temat poruszanego w niektórych wierszch tematu milosci i rozczarowania jakością, przekształciła się w dywagacje na temat roli, potrzeby, odbioru miłości, jej skutków psychicznych itd. To uczucie dotykające wszystkich bez wyjątku, ale przeżywanie go i opisywanie, i właśnie smęcenie, to rzeczy nieporównywalne. W wielu wierszach to retrospekcja, idealizowanie, a nawet zmyślanie, puszczajac wodze wyobraźni. Chociaż trudno to udowodnić w sposób nie podlegający dyskusji, własne doświadczenia, są jakąś miarą, obiektywnej ich oceny. Mnie najbardziej razi egzaltacja, zwykle w doborze słów. I nie twierdzę, że mam rację. Jedynie bardziej cenię odkrywczość w opisywaniu tematu i oryginalnym do niego podejściu, bo wtedy pojawia szansa na wzruszenie, nawet jeśli nie kończy się to : żyli długo i szczęśliwie . Serdecznie pozdrawiam.

Staszku, dla mnie miłość, to miłość - po prostu:)
Kiedy piszę o dwojgu zakochanych, czy o miłości rodzicielskiej - nigdy nie lekceważę tego tematu... nawet wtedy, kiedy wiersz zaliczę do kategorii "Z nutką humoru".
Serdeczności:) B.G.

Broniu, zależy o jakjiej miłości mowa. Wydawało sie, że jestem "trędowaty", a jednak nie. Serdecznie pozdrawiam.

Konwalio, jak napisałem u maciejki, w wierszu chodzi o nieciekawe opisywanie miłości. A co mam na myśli? Powielanie banałów, sztuczna metaforyka, po prostu nieporadność w opisywaniu ważnego uczucia. Serdecznie pozdrawiam.

Dodam jedynie, że dla mnie opisywanie miłości wcale nie pozbawia człowieka odczuwania jej w konkretny sposób, bo to jedynie rzuciło mi się najbardziej w oczy w Twoim komentarzu. Już mnie nie ma, dobrej nocy.

Konwalio, nadużywajac słowa poet(k)a, dewaluujemy je. Trafniejsze, pozbawione, niepotrzebnej przesady, to określenie autor(k)a. Krytycyzm i samokrytycyzm rzadko chodzą w parze, dlatego niechętnie się krytykuje, bo najczęściej spotyka się to z agresją krytykowanego. Dlatego chętniej używam aluzji, uogólniając niekorzystne zjawiska, bez personalnego adresowania. Chociaż zabrzmi to banalnie, milość sie zmienia, bo my się zmieniamy, ale jak już wspomniałem, jak nawięcej ja przeżywajmy i jak najrzadziej opisujmy, bo wtedy wartością będą związane z nią przeżycia i emocje, a nie często "nieoheblowane" słowa. Serdecznie pozdrawiam.

Łezko, miłość msz to połączenie sfery psychicznej ze zmysłowoscią, w przeróżnych konfiguracjach. Jest też platoniczna, tylko zmysłowa albo i sprzedajna, więc kategoryczne twierdzenie, że nie można sie jej nauczyć to ryzykowna sprawa. A wszystkie nazywamy miłością. Serdecznie pozdrawiam.

Można również przeżywać i okazywać miłość, a jednocześnie pisać o niej na swój sposób i nie ma w tym nic złego :) Jeśli ktoś chce pisać o miłości niech pisze o miłości, ktoś woli o kwiatkach, ptaszkach czy o schabowym z frytkami, też ma do tego prawo. Więcej osób zatrzyma się przy wierszu o miłości, niż przy tym o kotlecie, choć subtelnie można pisać i o jednym i o drugim. Zdarza się również, że Ci, którzy "oryginalnie" potrafią pisać o miłości, sami nie potrafią kochać i miłości okazywać, bo pisania wierszy nauczyć się można (w internecie nauczą wszystkiego), ale miłości niestety nie. Pozdrawiam wieczornie :)

Łezko, jeśli niektórym się wydaje, że pisząc o miłości czynia wiersz(yk) atrakcyjnym, nic bardziej mylnego. Najlepiej ją przeżywać, okazywać, a pisanie o niej zostawić tym, którzy potrafia to robić oryginalnie, subtelnie i w klimacie autentyzmu. Serdecznie pozdrawiam.

maciejko, nie da się jej zdefiniować. Lepiej żeby się przydarzyła, korzystnie rozwinęła nas wewnętrznie i dodała życiu uroku. Serdecznie pozdrawiam.

Tak, często niezrozumienie wynika z tego, że brakuje definicji albo różnie rozumiemy jako ludzie słowa.
Dobrego wieczoru :-)

Pojecie miłości jest tak wieloznaczne i do tak często opacznie rozumiane, że mówiąc o niej warto uściślić o jakiej mowa. Tytuł mówi o takiej, którą opowiada się nieciekawie. Serdecznie pozdrawiam.

To była taka zaczepka rymowana , jak to mam w zwyczaju.... Może powinienem raczej Cię pochwalić biorąc pod uwagę , że komentarze krytyczne są rzadkością więc nie należy ich gasić? Dziękuję za odpowiedź i pozdrawiam.

Odpowiem wierszem,, choć nie tylko, bo gra warta świeczki, po Twoim komentarzu. Zaznaczę tylko, że nie do Ciebie piję.

„Tak prześlicznie wypieszczone, wszystko nawet się rymuje...
I co z tego? Mam pretensję, bo wzruszenia mi brakuje.”
To o większości wierszy rymowanych.
A o nierymowanych:
„ Można Ci wybaczyć jak piszesz, co czujesz,
w końcu jest to twój świat i twoje przeżycia.
A jeśli zdawkowo również komentujesz,
to drwina z poezji, trudna do ukrycia.

A teraz co do Twojego komentarza.

Ile tych "wierszy w smaku gorzkich"? Które? Prawdziwe w przesłaniu?

Już to nie raz wyjaśniałem. Piszę po to, by dowiedzieć się, co o tym sądzą inni. Okazuje się, że bez wzajemnej adoracji płonne nadzieje. I to akceptuję, bo nie nie ma przymusu komentowania. Z drugiej strony jest faktem, że przychodzą "powiadomienia" o wierszach przyjaciół, więc je czytam. I co? Wyjaśnienie wierszykami na początku.
Krytyczny komentarz praktycznie nic nie wniesie, chyba jedynie sfrustruje autorki i autorów przeczytanych tekstów. Myślę, że jest z czego czerpać jeśli chodzi o pomysły do wierszy. Filmy, muzyka, książki, to kopalnia tematów i refleksji wartych przetłumaczenia na własny język ekspresji. Ale czy komuś drgnie ręka, gdy notuje, natychmiast utrwala i za chwilę publikuje swoje myślątka? Pozwoli temu "dojrzeć", zweryfikować wartość po jakimś czasie. Przypomni sobie zasłyszana lirykę w piosenkach, porówna się z nią? A skąd! Jest "wena" i wystarczy skrobnąć coś u innych i będzie się działo i u mnie. Właśnie takie smutne refleksje po lekturze wielu wierszy, skutkują jak to nazwałeś "wierszami w smaku gorzkimi". Lepiej to nazwać ogólnie, niż popsuć komuś konkretnemu humor, praktycznie bez pozytywnego rezultatu. Sam wiesz z doświadczenia, chociaż nie wiem, z kim się "ściąłeś", jak to zniechęca. A na koniec oczekiwania wobec mnie. Ani nie dokucza mi samotność, ani nie narzekam na życie, ani też nie czuję potrzeby opisywania wszystkiego jak leci. Czasem sięgnę do szuflady, czasem odreaguję emocje powstałe po usłyszeniu, przeczytamiu lub zobaczeniu czegoś i od wielkiego dzwonu coś się uda. Dziękuję za komentarz i pozdrawiam.