tam gdzie ziemia
miesza się z niebem


gdzie kiełbasy chmur
nadziane na ruszt
wiją się i skwierczą w pożarach wschodów i zachodów


gdzie Bóg gotuje słoneczny makaron


gdzie wszystkie ptaki są czarne


górom nie widać stóp
tylko aksamitne szczyty – głowy bogiń,
które pod wieczór
wplatają amarantowe kwiaty we włosy
i idą na bal


tam, gdzie jedne marzenia rozkładają się
na czerwonych pluszowych kanapach


a inne ścierają skórę z kolan
klęcząc pod surowym murem ceglastym


tam, gdzie betonowe bloki spotykają się
na jednym sznurze jak białe prześcieradła
i schną w słońcu


gdzie orkiestra koncertuje bezdźwięcznie
dając fascynujący, największy
i najbardziej uroczysty koncert świata


dokąd docierają kolorowe konie karuzel


a srebrny łabędź księżyca
zwabiony maślanymi ciasteczkami gwiazd
ponownie opuszcza kryjówkę


gdzie wyspy bezludne majaczą nieosiągalne
gdzie drobne kamienie są niewidoczne
a skały złagodzone artystycznymi umiejętnościami nieba


gdzie Giewonty, Rysy, Mount Everesty
jak gołębie
w popielatym upierzeniu
przysiadły na parapecie
wyjadają chleb z promieni słońca
i świętojańskie robaczki z nocy…


gdzie Beethoven z Nirwaną
spotykają się w jednym klubie
i rozmawiają o kobietach
a niestrudzony dj miksuje
zmiksowanego już Armina Van Buurena


gdzie oceaniczne głębiny
regularnie jaśnieją
wypuszczając poza swój obręb
zdezorientowane
i niegroźne rekiny ptaków
młócące powietrze płetwami, skrzydłami, rękami
jak ślepcy wyczuleni na dotyk
na ciepło
na szorstkość i ciężar planet w
diagnozowanym wszechświecie


gdzie trawa ma kolor rozgniecionych
owoców
a kochankowie jak krowy z umazanymi ustami
wciąż jedzą


skąd poeci wybierają wiersze
stołowymi łyżkami natchnienia


tam jest horyzont


gdzie krew, jakakolwiek by
nie była


jest piękna