Jak czytam Twój wiersz, to pierwszym i głównym "bohaterem" jest sama wizja, bez żadnych tłumaczeń i interpretacji. To ona, sama w sobie, ze swoją wewnętrzną "logiką" stanowi to, co przykuwa uwagę i uruchamia wyobraźnię. Czy nasze życie gdzieś się "zapisuje" ? Miłosz twierdził, że gdyby tak nie było , po co nasza pamięć przechowywałaby wydawałoby się niepotrzebne szczegóły. Wiersz Twój , nawet w sposób może niezamierzony, wypycha mnie w metafizykę i pytania o rzeczy ostateczne. Postać Królowej śniegu nie ułatwia interpretacji, bo pojawia się myśl o Kaju ze szkiełkiem w oku, które jak wiadomo zniekształciło mu obraz świata i ludzi. Chyba, żeby postać Królowej Śniegu przyjąć po prostu jako "wizualny" element tej krainy, którą tak sugestywnie wymalowałaś. Z drugiej strony tytuł odwołujący się do snu pasuje do przypadku Kaja. Wiersz bardzo piękny.