Listopad miesiącem zadumy w pięknych słowach!

Listopad jest dla mnie przygnębiającym miesiącem od samego początku. I nie chodzi oczywiście o pogodę. Pozdrawiam.

Tytuł - coś pięknego, jakby nieustannie szeptały dusze. Cudownie skomponowany dwunastozgłoskowiec.
"Życzenia wraz z łuną w przestworza uchodzą,
jak listy z nadzieją na bliskie spotkanie."
Ach... Pozdrawiam serdecznie.

Wiersz płynie i jest piękny. Pozdrawiam

Piękny wiersz, a listopad to taki smutny miesiąc.
Pozdrawiam ciepło:)

Piękny wiersz zmusza do refleksji...miłego wieczoru.

Witam , wiersz jest piękny , bardzo nostalgiczny i delikatny. Pozdrawiam cieplutko i pozostawiam gwiazdki Irena

Pięknie nastroiłaś mnie tym wierszem przed 1 listopada :)

Przygotowujesz do listopada,
rzadko ktoś tak pienie o nim opowiada.
Pozdrawiam w zadumie,

Cudna liryka !

Piękny, melancholijny wiersz. Jak dobrze widzieć znajomą twarz. Pozdrawiam serdecznie Uleńko:))

Bardzo lubię i takie klimaty.
Podoba mi się twój wiersz- i dlatego z przyjemnością daję Tobie komplet gwiazdek.

Słowa głębokie z pięknych myśli a to już sukces w absorpcji intymnych bodźców

Piękna listopadowa melancholia, pozdrawiam ciepło Urszulko.
6/5

Chwile zadumy zawsze pozostaną w tym szczególnym dniu. Przepiękny wiersz 🤗

Listopad to miesiąc piękny, ale też pełen zadumy.
Pozdrawiam.

Listopadowa nostalgia z kroplą nadziei. Piękny wiersz. Pozdrawiam jesiennie.

Przepiękny, nostalgiczny, listopadowy wiersz..

Pięknie, listopad już tuż, tuż.
Pozdrawiam serdecznie :)

z wiarą modlitwy ulatują
w blaskach płomieni
w pamięci wciąż żywe
wspomnienia... nostalgiczny wiersz
Pozdrawiam serdecznie 🦋

Pięknie napisane. Pozdrawiam serdecznie.

Pięknie, melancholijnie oddany nastrój listopadowych wspomnień o tych których już z nami nie ma
Aura jesienna, tworzy dla nich
nostalgiczną ramę.
Dobrego dnia, Uleńko, jak zwsze ze słońcem:))⭐☀️

To listopadzicho kroczy jak jakieś licho.
Dobrze się przyzwyczajać dobrym tekstem, pozdro :)

Zmierzchoidalnie

Piękny, do zamyślenia wiersz. To już niedługo przecież...
Pozdrawiam serdecznie JoVi :)

Piękna liryka:):) z podobaniem:):)

Jeśliby porównywać poezję do jedzenia to taka przeciętna jest jak suchy chleb. Raczymy się nią by zapełnić przestrzeń. Gdy jest lepsza to jak chleb z masłem. Dodaje dodatkowe bodźce smakowe. U Ciebie na chlebie z masłem pojawia się jeszcze szyneczka i to gruby plasterek by delektować się wręcz uroczyście. Taka uczta to rozkosz.
Pozdrowionka 🌟👍

Listopad już za dwa tygodnie. Dobrze, że przypominasz, choć myślę, że mało kto zapomniał. Niestety ostatnio mam kłopoty zdrowotne z krzyżem - drobne, ale na tyle uciążliwe, że nie mogę zbyt długo pracować na zimnie. Całe szczęście, że jest jeszcze synowa i ona zadba o "nasze" groby.
Za wiersz oczywiście 6/5.
PS. I zapraszam do siebie na kolejne 3 wierszyki z cyklu Moje zoo.

Dech w piersiach zapiera

Pozdrawiam Ulu

Dobry Bóg nie słyszy tylko modlitw niewypowiedzianych.
...
Dobry Boże
pewnie patrzysz
na nią z miłością
a my
my przyłączamy się
do modlitwy
za Nią za pokój
...
Pozdrawiam serdecznie
Miłego dnia

Pięknie napisane z nostalgią i zadumą...
Pozdrawiam serdecznie:)

Bo co słuchać, się rozchodzi
Na posucha, za nos wodzi

Wiersz jak zwykle, na poziomie :)
Ciekawy i miękki
M.

Czyżby miesiące miały ludzkie choroby?
Chroniczny szept listopada przenosi nas w labirynt smutku i nostalgii, gdzie wiatr rozrzuca myśli, a pamięć staje się wiązanką złożoną w pokłonie. Listopad, jakby obciążony chorobą melancholii, niesie w sobie cichą nadzieję i modlitwy, które ulatują jak listy, oczekując na odpowiedź z duchowych strzech. To miesiąc, który, choć pogrążony w żalu, wciąż szuka spotkania z tym, co nieuchwytne, wierząc, że zostanie wysłuchany.
Czy nie za wcześnie wyrysowałaś płomień znicza?

Tytułem zaciekawiasz... wielopłaszczyznowość chroniczności pogłębiasz tekstem, nietuzinkowym, który płynie pomiędzy i zawsze dotyka miejsc najważniejszych - to jest sztuką!

Zbliża się czas, kiedy ku niebu
popłyną płomienie pamięci
i wspomnienia o zmarłych.
Nastanie czas melancholii
i zadumy.
Pozdrawiam czule, życzę
spokojnej nocki:)

piękny wiersz JoVi ... jak nasze życie ..które upływa z każdym dniem ja gubię dni ... jak drzewa liście ...powoli podążając aleją ..tam gdzie spoczywają moi bliscy ... nawet miejsce zaklepane mam ...ale jeszcze młodość w sercu moim płonie i rozmawiam z Przyjacielem ... wiesz Panie Ty jeden tylko wiesz ...którego dnia przed Twoim tronem stanę ... gdy zapytasz Waldku czasami byłeś niesforny Panie ja wiem ... pozdrawiam Ciebie bardzo serdecznie ...

Tak też byłoby fajnie (niekoniecznie fajniej):

W labiryncie smutków, wśród cieni parkanów,
wiatr postrącał myśli, składając w pokłonie
wiązankę pamięci pogrążoną w żalu,
gdzie cicha nostalgia płonie drżącym światłem.

Życzenia wraz z łuną uchodzą w przestworza,
jak listy z nadzieją na bliskie spotkanie.
Wysłane od serca pod duchową strzechę,
z wiarą, że modlitwy będą wysłuchane.

I jeszcze może tak:

W labiryncie smutków, wśród cieni parkanów,
wiatr postrącał myśli, składając niechcący
wiązankę pamięci pogrążoną w żalu,
gdzie cicha nostalgia płonie drżącym światłem.

Życzenia wraz z łuną uchodzą w powietrze,
jak listy z nadzieją na bliskie spotkanie.
Wysłane od serca pod adres gdzieś w głowie,
z wiarą, że modlitwy będą wysłuchane.

Fajny wiersz – taka jesienna tęsknota, tęsknotka, smutek, smuteczek...