W wojsku nie byłem, ale odbieram jako hmm przebieg służby. Dobrze, że tymi guzikami do ziemi nie przyszyli.

Guziki jak życie- czasem się rozsypuje.

Żołnierskość wzięła górę. Ja natomiast myślę, że te guziki to są konkretne lata w życiu człowieka. Pierwszy, siódmy, osiemnasty i trzydziesty rok życia, a także każdy enty tudzież n-ty (podobno taka pisownia jest poprawna, ale w interpretacji nie przeszkadza odmienność racji). Ciekawe jest to, że symboliczną wyliczanka kończy się wspomnieniem o latach, które zaczynają współgrać, jakby życie z perspektywy czasu nabierało sensu. Następnie jednak, w drugiej strofie następuje odniesienie do guzików, a więc do lat życia. Rozsypał się, a więc najprawdopodobniej życie się skończyło. Guziki nie stanowią już pewnej całości. Teraz są pojedyncze, a wyzbierać je maja rodzina i służby. Nasuwa się pytanie: po co zbierać czyjeś lata życia? Może, żeby zaczerpnąć nauki mądrości z czyjegoś doświadczenia. A może to po prostu rozsypały się przeglądane zdjęcia, na których widnieje twarz kogoś zmarlego, ale bardzo bliskiego. Może tenbtekst tak naprawdę jest o tęsknocie za kimś, a uniform jest jedynie aluzją do uniwersalnego sposobu zachowywania pamięci o kimś... Być może. Defilada zakończona. Myśli przemaszerowały. Spocznij.
Ciekawy wiersz. Pozdrawiam Cię. Hej ho! 😊🙋‍♂️

Użyłeś bardzo ciekawej metafory, moim zdaniem świetny zabieg, pozdrawiam :)

Ciekawie przedstawiony żołnierski los na tle guzików,
przy okazji przypomniał mi się wiersz Herberta,
no i ta wymona puneta o ich końcu, jak zwykle nowczens apoezja
w odbrym wydaniu.
Miłej niedzieli życzę, Krzysiu :)

A my Krzychu ciągle - koty,
tylko wojska mi nie zohydź?

Pozdrawiam w niedzielne południe.