Słońce nieśmiało pojawiało się na horyzoncie. W jeszcze ciemnej głuszy wysokiego lasu mgły zwolna podnosiły się znad mokradeł. Przytulna pierzyna otulała bezpiecznie coraz bardziej swędzącą skórę. Nie miał chwili do stracenia. Krok za krokiem zmierzał do siedziby. Za daleko odszedł od przypisanego sobie terytorium, teraz mógł przypłacić to życiem. Blask słońca nie był łaskawy dla takich jak on, stworzeń nocy, zmierzchołagów. Jedna minuta dłużej na powierzchni i została by z niego kupa prochu. Był zły na siebie. Dał się podejść tej rusałce jak zwykły elf. Gonił za nią przez mroczne ostępy, głuchy na głos zdrowego rozsądku. Zupełnie zapomniał o wpajanej od dziecka samodyscyplinie.
Teraz musiał się spieszyć. Z każdą chwilą czuł palący pod skórą ból. Siły odmawiały posłuszeństwa. Pomału nadprzyrodzone zdolności mieszały się ze sobą, tracił panowanie nad myślami. Osuwał się w czarną nicość z przerażającą nieuchronnością. Czas wlókł się niemiłosiernie.
Minął poskręcaną wierzbę. Liście rozbłysły srebrzystą poświatą. Wyczuły jego obecność. Całe szczęście, że zaklęcie trinak działało bez zarzutu. W ułamku sekundy ziemia rozstąpiła się i zobaczył znajome schody prowadzące w głąb ziemi. Ostatkiem sił doczołgał się do pierwszego stopnia i runął w czeluść. Poczuł jak coś rozdzierało mu mięśnie, gdy promień słońca przebił się przez mgłę i dotknął jego łydki. Ziemia zamknęła się bezszelestnie. Udało się.