To już za chwilę.
Potęga Troi dogorywa
w moich płomiennych oczach.
Ile to lat?
Człowiek przyrósł do zbroi
i ciągłych pożegnań.
Czy ona wciąż pięknem onieśmiela,
jak wtedy,
gdy nie mogłem uwierzyć
w swe szczęście?
Boję się tego spotkania.

W komnacie zrujnowana cisza
i ona
Królowa Sparty,
Parysowa dziewka,
moja żona,
kobieta z bruzdami zmarszczek.
Siedzi ze wzrokiem dumnym.
W jej źrenicach odbija się
groza doświadczeń i milczenie.
Rękojeść niemiłosiernie rani moją dłoń.
Co robić?

Pamiętam drwiący uśmiech Agamemnona
i półszepty współziomków
gotowe mnie zabić.
Co oni wiedzą?
A ona?
Nie powiedziała ni słowa.
Jakby woalem chciała ukryć siebie.
Bogowie mają niezły ubaw!
Mnie nie jest do śmiechu.

I wtedy go zobaczyłem.
Byłem przy tym
jak płatnerz dawał mu życie.
Ona wciąż nosi go przy sercu...

Heleno, wracamy do domu.