Masz rację, Kornelu. Poezja jest tak obszerną przestrzenią, że nie da się jej w prosty sposób zmieścić w jednej definicji. Próby zaś takie, jak ta powyżej, odkrywają autora wiersza, ale niekoniecznie przybliżają nas do jakiejś idealnej definicji. To ostatnie nie było też celem mojego wiersza. Za to właśnie lubię poezję, że jest bardzo pojętna; że możesz się z moim wierszem poczuć dobrze przez zbieżność elementów rzeczywistości, ale nie musisz. A w tym drugim przypadku nie znaczy to, że mój wiersz minął się z Prawdą. Zwyczajnie.

Dzięki, że jesteś! Pozdrówki. Hej ho!

Hej ho!

Ja myślę, Elu, że Prawda jest tylko jedna i nie da się jej oszukać ani zniekształcić. Oczywiście człowiek może podejmować próby przedstawiania siebie w sposób, który jakoś oszuka lub zakryje Prawdę przed drugim człowiekiem. Natomiast Prawda, o której mówię odnosi się do swojego źródła, a więc do Jedynego Boga. I tutaj nie ma możliwości kombinowania. 🤗 I teraz w odniesieniu do mojego wiersza: mówi on o tym, że każdy z nas jako autor spisując wiersz zapisuje w nim siebie. I ten zapis jest prawdziwy. Nawet jeśli stworzę wiersz, który będzie mnie jako autora przedstawiał niezgodnie z moją codziennością, to wobec Prawdy, ten fakt będzie zdemaskowany, a czynność, którą dokonałem będzie świadczyła o mnie w Prawdzie. Tak więc nie da się Prawdy oszukać. W tym sensie wiersz jest sztuką uwieczniania Prawdy o konkretnym fragmencie rzeczywistości doczesnej. Dzięki, że jesteś! 😊 Hej ho! 😊🙋‍♂️

Hej ho!