Czytając ten wiersz, pomyślałam sobie, że peelka może cierpieć na fobie społeczną. Strach przed kontaktami z innymi ludźmi powoduje, że zamykamy się w domu, a najgorsze jest to, że wcale nie czujemy się dobrze sami ze sobą...

Bardzo ciekawy wiersz i poruszony temat.
Pozdrawiam serdecznie :)

Tak często się mijamy i nie widzimy tego. Tak często na naszej klatce nie wiemy kto mieszka za ścianą. Tak często chowamy się w swojej wewnętrznej skorupie i trwamy w ciszy. Nic nie dzieje się bez przyczyny. Nagromadzony w nas lęk nie potrafi się wyzwolić i powoli żyjemy z nim, żyjemy z tym drugim co mieszka w nas. Boimy się wyjścia z tej samotni, a najgorsze jest to, że takich osób jest coraz więcej. Czas lockdownu dołożył swoje. Czy można pomóc takiej osobie? Pewnie tak, tylko w jaki sposób.

Pozdrawiam

Mam ten przypadek w bliskiej rodzinie...
dlatego bez komentarza.
Pozdrawiam Moniko.

Najbardziej w tym wierszu podoba mi się, że ten wspomniany wzrok wcale nie musi należeć do kogoś, kogo znamy, wręcz przeciwnie - tak naprawdę ten obcy wzrok wprawia w dziwny niepokój, narusza strefę komfortu, chociaż tak naprawdę nic nie robi takiego. Wystarczy jedno spojrzenie prosto w oczy i już świat osoby aspołecznej (chociaż ja bym napisała raczej, że osoby z fobią społeczną jako odniesienie do zaburzenia, a nie świadomego wyboru samotności) dosłownie się wali. W domu takie osoby tak jak napisałaś w swoim wierszu gromadzą siły, przygotowują się rzetelnie i często długo do tego wyjścia z domu, czasem nawet przychodzi na to zwyczajnie ochota, a gdy już się znajdą na zewnątrz to taki właśnie jeden wzrok obcych oczu potrafi sprowadzić z powrotem niechęć i wycofanie, i oczywiście ponowną izolację w swoim azylu. Fajnie, że poruszasz takie tematy w swoich wierszach, ten mi się bardzo podoba, bo doskonale ujęłaś sedno tej przypadłości. Pozdrawiam.